Doprowadzenie wody do wyspy.
Do miejsca, w którym stanie wyspa, rury z wodą prowadzi się najczęściej w podłodze. W nowo wybudowanym domu układa się je przed wykonaniem wylewki, w remontowanych kuchniach trzeba ją rozprowadzić od nowa. Najczęściej wymaga to zdejmowania posadzki i wykuwania w szlichcie bruzd, w których zostaną ułożone przewody. Rura ciepłej wody i ewentualnie cyrkulacyjna powinny być zaizolowane termicznie.Można też przy wyspie postawić filar lub boczną ściankę z wodoodpornych płyt g-k i wewnątrz ukryć instalację wodną.Jeśli chcemy poprowadzić rury pod stropem, musimy zrezygnować z okapu i oświetlenia w podwieszanym suficie, bo instalacji elektrycznych nie prowadzi się razem z wodnymi.
Odprowadzenie ścieków.
Kanalizację najlepiej zrobić na etapie budowy domu. Wówczas rurę można ułożyć w podłodze ze spadkiem
2 - 2,5% wymaganym, by grawitacyjne odprowadzenie ścieków w ogóle funkcjonowało.
Ważne odległości.
Pamiętajmy też, że odległość urządzenia od pionu wodno - kanalizacyjnego nie może być zbyt duża. Inną możliwością jest wprowadzenie jej przez strop nad niższą kondygnacją, np.piwnicy.
środa, 30 stycznia 2013
Zlewozmywak na wyspie.
W zależności od tego, czy pełni funkcję pomocniczą, czy też jest jedynym zlewozmywakiem we wnętrzu, może być jedno lub dwukomorowy, z ociekaczem lub bez. Jeżeli jest to jedyny zlewozmywak w kuchni, wybierzmy model o wielu funkcjach, który poza zmywaniem przejmie również rolę blatu roboczego, durszlaka, deski do krojenia, a nawet sprzętu ułatwiającego szybkie pozbywanie się odpadów.
Kształt i wielkość - dobrane do potrzeb.
Wymiary zlewozmywaka dobieramy w zależności od tego jaką powierzchnię przeznaczyliśmy na wyspę i co ma miej zaplanowaliśmy. Standardowe szerokości zlewozmywaków wynoszą : 40, 45, 50, 60, 80 oraz 100 cm. Zlewozmywak może mieć więcej niż jedną komorę główną, a oprócz niej komory pomocnicze często wyposażone w odsączarkę służącą do odcedzania. Ułatwia ona zmywanie sztućców, owoców i warzyw.
Najczęściej spotykane kombinację komór to : 1, 1,5, 2 oraz 2,5 komory.Ważnymi elementami wyposażenia zlewu są : ociekacz i zawór z sitkiem. Do charakteru wyspy można też dobrać kształt zlewozmywaka. Najbardziej popularne są kwadratowe i prostokątne. Zwolenników mają także formy koła, owale, trapezy.
Materiał - praktyczny i efektowny.
Materiał, z którego wykonano zlewozmywak na wyeksponowanej wyspie, musi ,,grać" z innymi elementami wystroju.
Najpopularniejsze są zlewozmywaki chromoniklowe - odporne na uderzenia i ścieranie, wysokie temperatury oraz działanie środków czyszczących. Ich powierzchnia może być gładka, matowa (satynowana) albo o fakturze lnianej tkaniny. Na tej ostatniej nie widać zacieków, ale jest chropowata i przez to trudna do wyczyszczenia.
Wykonywane z żywic syntetycznych i zmielonego granitu, kwarcu, krzemu lub wodoro - tlenku glinu zlewozmywaki kompozytowe najczęściej przypominają kamień. Są bardzo odporne na ścieranie, zarysowania, uderzenia oraz wysokie temperatury. Ich jakość zależy od rodzaju żywicy.
Zlewozmywaki ceramiczne wytwarza się z gliny wypalanej w temperaturze około 1300 *C. Są twardsze od stali, odporne na zadrapania, chemię gospodarczą i wysoką temperaturę, a także łatwe do utrzymania w czystości. Ich wadą jest wysoka cena i mniejsza niż w przypadku pozostałych materiałów odporność na uderzenia.Na wyspie nie stosuje się raczej zlewozmywaków emaliowanych.Choć łatwo utrzymać je w czystości, z czasem na ich powierzchni powstają rysy, a powłoka ściera się i matowieje.
Kształt i wielkość - dobrane do potrzeb.
Wymiary zlewozmywaka dobieramy w zależności od tego jaką powierzchnię przeznaczyliśmy na wyspę i co ma miej zaplanowaliśmy. Standardowe szerokości zlewozmywaków wynoszą : 40, 45, 50, 60, 80 oraz 100 cm. Zlewozmywak może mieć więcej niż jedną komorę główną, a oprócz niej komory pomocnicze często wyposażone w odsączarkę służącą do odcedzania. Ułatwia ona zmywanie sztućców, owoców i warzyw.
Najczęściej spotykane kombinację komór to : 1, 1,5, 2 oraz 2,5 komory.Ważnymi elementami wyposażenia zlewu są : ociekacz i zawór z sitkiem. Do charakteru wyspy można też dobrać kształt zlewozmywaka. Najbardziej popularne są kwadratowe i prostokątne. Zwolenników mają także formy koła, owale, trapezy.
Materiał - praktyczny i efektowny.
Materiał, z którego wykonano zlewozmywak na wyeksponowanej wyspie, musi ,,grać" z innymi elementami wystroju.
Najpopularniejsze są zlewozmywaki chromoniklowe - odporne na uderzenia i ścieranie, wysokie temperatury oraz działanie środków czyszczących. Ich powierzchnia może być gładka, matowa (satynowana) albo o fakturze lnianej tkaniny. Na tej ostatniej nie widać zacieków, ale jest chropowata i przez to trudna do wyczyszczenia.
Wykonywane z żywic syntetycznych i zmielonego granitu, kwarcu, krzemu lub wodoro - tlenku glinu zlewozmywaki kompozytowe najczęściej przypominają kamień. Są bardzo odporne na ścieranie, zarysowania, uderzenia oraz wysokie temperatury. Ich jakość zależy od rodzaju żywicy.
Zlewozmywaki ceramiczne wytwarza się z gliny wypalanej w temperaturze około 1300 *C. Są twardsze od stali, odporne na zadrapania, chemię gospodarczą i wysoką temperaturę, a także łatwe do utrzymania w czystości. Ich wadą jest wysoka cena i mniejsza niż w przypadku pozostałych materiałów odporność na uderzenia.Na wyspie nie stosuje się raczej zlewozmywaków emaliowanych.Choć łatwo utrzymać je w czystości, z czasem na ich powierzchni powstają rysy, a powłoka ściera się i matowieje.
Prąd na wyspie.
Doprowadzenie prądu.
Przewody elektryczne najczęściej chowa się w podłodze. Projekt wyspy należy więc opracować przed robotami wykończeniowymi.
Jaki prąd do urządzeń.
Zanim rozprowadzimy przewody, musimy wiedzieć, jakie urządzenia zostaną zamontowane w wyspie. Płyty elektryczne, w tym indukcyjne, zasilane są prądem trójfazowym, natomiast piekarniki podłącza się do napięcia sieciowego. Do każdego z tych urządzeń powinno się doprowadzić osobny obwód elektryczny zabezpieczony wyłącznikiem różnicowo - prądowym. Dodatkowe obwody przydadzą się do zasilania gniazd, które powinniśmy zamontować na wyspie, jeśli chcemy używać tam drobnych sprzętów AGD. Sprawdzą się tu wysuwane z pod blatu gniazda - monobloki.
Przewody elektryczne najczęściej chowa się w podłodze. Projekt wyspy należy więc opracować przed robotami wykończeniowymi.
Jaki prąd do urządzeń.
Zanim rozprowadzimy przewody, musimy wiedzieć, jakie urządzenia zostaną zamontowane w wyspie. Płyty elektryczne, w tym indukcyjne, zasilane są prądem trójfazowym, natomiast piekarniki podłącza się do napięcia sieciowego. Do każdego z tych urządzeń powinno się doprowadzić osobny obwód elektryczny zabezpieczony wyłącznikiem różnicowo - prądowym. Dodatkowe obwody przydadzą się do zasilania gniazd, które powinniśmy zamontować na wyspie, jeśli chcemy używać tam drobnych sprzętów AGD. Sprawdzą się tu wysuwane z pod blatu gniazda - monobloki.
Płyta kuchenna.
Na wyspie płytę wbudowuje się w blat. Jej wielkość i liczbę pól grzejnych dopasujmy do potrzeb rodziny, pamiętając że na wyspie często gotuje kilka osób jednocześnie.
Gazowa na wyspie.
Choć jest tańsza w eksploatacji od elektrycznej, ze względów instalacyjnych na wyspie stosuje się ją rzadko. Jej montaż nie jest jednak niemożliwy. gaz można doprowadzić wentylowanym kanałem. Pamiętajmy, że podczas gotowania na gazie powstaje osad na sąsiadujących powierzchniach - to efekt wtrącania się substancji oleistych ze spalin gazu. Gdy wyspa jest na granicy kuchni i salonu, gotowanie na gazie utrudni utrzymanie obu wnętrz w czystości.
Nowoczesne płyty.
Płyta ceramiczna i indukcyjna to najlepsze rozwiązania na wyspie. Są płaskie, efektowne i doskonale wyglądają w otwartej strefie dziennej. Gotuje się w nich krócej niż na gazowych. Łatwo utrzymać je w czystości, co ma znaczenie w wypadku otwartej przestrzeni.
Na płycie ceramicznej są wyodrębnione pola grzejne - powierzchnia wokół nich jest chłodna, mamy więc pewność, że nikt się nie poparzy, a przy wyspie często krząta się więcej osób niż przy kuchence przyściennej. Pola mogą być standardowe - nagrzewają się po 15 minutach - lub szybko grzejne - określoną temperaturę osiągają już po 8 sekundach.Najnowocześniejsze pola halogenowe nagrzewają się po 3 sekundach. Warto wybierać takie które umożliwią programowanie włączenia z wyprzedzeniem czasowym, mają sygnalizator dzwiękowy informujący o zakończeniu pracy, wskażnik pokazujący dołączenie strefy dodatkowej (rozszerzenia) a także funkcję rozpoznawania naczyń. Płyty też mogą być wyposażone w zabezpieczenie przed niekontrolowanym włączeniem. W sprzedaży są także modele z czujnikami działającymi na podczerwień, dzięki którym gotująca się potrawa nie wykipi.
Płyty indukcyjne odróżnia od ceramicznych sposób grzania. Zasada działania opiera się na energii elektromagnetycznej. Po postawieniu na włączonym polu garnka ze stali ferromagnetycznej ciepło i energia wytwarzane są bezpośrednio w dnie garnka.Podczas pracy płyta nie nagrzewa się znacząco - co skraca czas gotowania. Promiennik przekazuje 90% pobranej energii bezpośrednio do naczynia. Po zdjęciu naczynia grzanie ustaje, a płyta pozostaje chłodna.
Gazowa na wyspie.
Choć jest tańsza w eksploatacji od elektrycznej, ze względów instalacyjnych na wyspie stosuje się ją rzadko. Jej montaż nie jest jednak niemożliwy. gaz można doprowadzić wentylowanym kanałem. Pamiętajmy, że podczas gotowania na gazie powstaje osad na sąsiadujących powierzchniach - to efekt wtrącania się substancji oleistych ze spalin gazu. Gdy wyspa jest na granicy kuchni i salonu, gotowanie na gazie utrudni utrzymanie obu wnętrz w czystości.
Nowoczesne płyty.
Płyta ceramiczna i indukcyjna to najlepsze rozwiązania na wyspie. Są płaskie, efektowne i doskonale wyglądają w otwartej strefie dziennej. Gotuje się w nich krócej niż na gazowych. Łatwo utrzymać je w czystości, co ma znaczenie w wypadku otwartej przestrzeni.
Na płycie ceramicznej są wyodrębnione pola grzejne - powierzchnia wokół nich jest chłodna, mamy więc pewność, że nikt się nie poparzy, a przy wyspie często krząta się więcej osób niż przy kuchence przyściennej. Pola mogą być standardowe - nagrzewają się po 15 minutach - lub szybko grzejne - określoną temperaturę osiągają już po 8 sekundach.Najnowocześniejsze pola halogenowe nagrzewają się po 3 sekundach. Warto wybierać takie które umożliwią programowanie włączenia z wyprzedzeniem czasowym, mają sygnalizator dzwiękowy informujący o zakończeniu pracy, wskażnik pokazujący dołączenie strefy dodatkowej (rozszerzenia) a także funkcję rozpoznawania naczyń. Płyty też mogą być wyposażone w zabezpieczenie przed niekontrolowanym włączeniem. W sprzedaży są także modele z czujnikami działającymi na podczerwień, dzięki którym gotująca się potrawa nie wykipi.
Płyty indukcyjne odróżnia od ceramicznych sposób grzania. Zasada działania opiera się na energii elektromagnetycznej. Po postawieniu na włączonym polu garnka ze stali ferromagnetycznej ciepło i energia wytwarzane są bezpośrednio w dnie garnka.Podczas pracy płyta nie nagrzewa się znacząco - co skraca czas gotowania. Promiennik przekazuje 90% pobranej energii bezpośrednio do naczynia. Po zdjęciu naczynia grzanie ustaje, a płyta pozostaje chłodna.
wtorek, 29 stycznia 2013
Wymogi wentylacyjne.
Większość okapów może pracować w obiegu zamkniętym - filtrując powietrze jako pochłaniacz - lub otwartym jako wyciąg. Wybór pracy okapu zależy także od rodzaju instalacji wentylacyjnej. Wyciąg musi być koniecznie podłączony do kanału wywiewnego. Jeżeli jesteśmy na etapie projektowania wentylacji, najlepiej zaplanować w kuchni dwa kanały - jeden do wentylacji pomieszczenia, drugi do podłączenia okapu.Jeśli jest jeden kanał, można do niego podłączyć okap, pozostawiając poniżej kratkę wentylacyjną - takie rozwiązanie jest możliwe, w domu z wentylacją grawitacyjną.Wyciągu nie wolno podłączać do przewodów wentylacji mechanicznej.Gdy podłączenie okapu do kanału wywiewnego jest niemożliwe, może on pracować wyłącznie jako pochłaniacz - zapachy i tłuszcz są wówczas zatrzymywane przez filtry.
Większa wydajność okapu.
Okap od kuchenki dzieli przynajmniej 60 cm, dlatego naturalne staje się częściowe rozproszenie pary, zanim zostanie ona wyciągnięta przez urządzenie. Jeżeli kratka wentylacyjna jest oddalona o kilka metrów od kuchenki, lepiej wybrać okap o większej wydajności.
Niezbędny filtr.
Każdy okap powinien go mieć.Te, które pracują w trybie pochłaniacza, powinny być wyposażone w filtr węglowy.
Większa wydajność okapu.
Okap od kuchenki dzieli przynajmniej 60 cm, dlatego naturalne staje się częściowe rozproszenie pary, zanim zostanie ona wyciągnięta przez urządzenie. Jeżeli kratka wentylacyjna jest oddalona o kilka metrów od kuchenki, lepiej wybrać okap o większej wydajności.
Niezbędny filtr.
Każdy okap powinien go mieć.Te, które pracują w trybie pochłaniacza, powinny być wyposażone w filtr węglowy.
Okap - kuchnia bez oparów.
Okapy wyspowe montuje się do sufitu.Są to urządzenia zaawansowane technologicznie oraz wzorniczo. W przeciwieństwie do okapów przyściennych wyspowych nie trzeba dostosowywać do wnęki miedzy wiszącymi szafkami kuchennymi.
Ważne wymiary.
Urządzenia produkowane są w różnych szerokościach, poczynając od zaledwie 35 cm, a kończąc na 120 cm. Najbardziej popularne mają 60 lub 90 cm.
Szerokość okapu nie powinna być mniejsza od szerokości płyty, szczególnie tej zasilanej gazem.Zawsze jednak może on być większy, np. nad płytą 60 cm możemy zamontować okap 90 cm. Gdy jest on większy niż kuchenka, łatwiej jest mu wyłapać wszystkie opary, nawet przy najsłabszym programie. Zazwyczaj ten sam model można kupić w dwóch wersjach różniących się szerokością, a często także wyposażeniem, np. liczbą filtrów.
Wydajna praca.
Zadaniem okapu jest neutralizowanie zapachów i wyłapywanie unoszących się w powietrzu drobin tłuszczu.
Aby dobrze spełniał swoje zadanie, powinien umożliwiać sześciokrotną wymianę lub przefiltrowanie całego powietrza w pomieszczeniu w ciągu godziny.
Pozbywamy się wtedy oparów będących żródłem trudnych do usunięcia zanieczyszczeń. okapy mogą mieć wydajność od 160 do 1000 msześciennych / h - dopasowuje się ją do kubatury pomieszczenia. Producenci zazwyczaj informują o maksymalnej wydajności okapu - osobno dla pracy w trybie otwartym i zamkniętym. Warto jednak pamiętać, że im wyższa wydajność, tym bardziej hałaśliwie pracuje urządzenie. Równie istotna jest moc, czyli szybkość pracy wentylatora. Nowocześniejsze modele wyposażone są w wyświetlacz LCD, na którym znajdują się wszystkie istotne dane dotyczące pracy urządzenia, w tym także prędkości pracy
Wygodną obsługę zapewniają modele z możliwością zdalnego sterowania pilotem. Najczęściej okapy mają dwu lub trzystopniowe regulatory mocy, choć w luksusowych modelach można spotkać nawet trzynastostopniową skalę. Są w niej takie opcje jak ,,turbo" czy ,,prędkość intensywna" - przydatne, gdy ilość oparów jest wyjątkowo duża. Niektóre nowoczesne okapy są wyposażone w system czujników, które samoczynnie włączają tryb intensywny, gdy w powietrzu jest dużo pary wodnej, po czym automatycznie przełączają wentylator na wolniejszą prace.
Ponieważ kuchnia z wyspą jest zwykle częścią salonu, okap powinien również cicho pracować. Kupując model do takiej kuchni, warto zwrócić uwagę na poziom wytwarzanego przez niego hałasu.Okapy nowej generacji emitują hałas nie większy niż 55 dB.
Ważne wymiary.
Urządzenia produkowane są w różnych szerokościach, poczynając od zaledwie 35 cm, a kończąc na 120 cm. Najbardziej popularne mają 60 lub 90 cm.
Szerokość okapu nie powinna być mniejsza od szerokości płyty, szczególnie tej zasilanej gazem.Zawsze jednak może on być większy, np. nad płytą 60 cm możemy zamontować okap 90 cm. Gdy jest on większy niż kuchenka, łatwiej jest mu wyłapać wszystkie opary, nawet przy najsłabszym programie. Zazwyczaj ten sam model można kupić w dwóch wersjach różniących się szerokością, a często także wyposażeniem, np. liczbą filtrów.
Wydajna praca.
Zadaniem okapu jest neutralizowanie zapachów i wyłapywanie unoszących się w powietrzu drobin tłuszczu.
Aby dobrze spełniał swoje zadanie, powinien umożliwiać sześciokrotną wymianę lub przefiltrowanie całego powietrza w pomieszczeniu w ciągu godziny.
Pozbywamy się wtedy oparów będących żródłem trudnych do usunięcia zanieczyszczeń. okapy mogą mieć wydajność od 160 do 1000 msześciennych / h - dopasowuje się ją do kubatury pomieszczenia. Producenci zazwyczaj informują o maksymalnej wydajności okapu - osobno dla pracy w trybie otwartym i zamkniętym. Warto jednak pamiętać, że im wyższa wydajność, tym bardziej hałaśliwie pracuje urządzenie. Równie istotna jest moc, czyli szybkość pracy wentylatora. Nowocześniejsze modele wyposażone są w wyświetlacz LCD, na którym znajdują się wszystkie istotne dane dotyczące pracy urządzenia, w tym także prędkości pracy
Wygodną obsługę zapewniają modele z możliwością zdalnego sterowania pilotem. Najczęściej okapy mają dwu lub trzystopniowe regulatory mocy, choć w luksusowych modelach można spotkać nawet trzynastostopniową skalę. Są w niej takie opcje jak ,,turbo" czy ,,prędkość intensywna" - przydatne, gdy ilość oparów jest wyjątkowo duża. Niektóre nowoczesne okapy są wyposażone w system czujników, które samoczynnie włączają tryb intensywny, gdy w powietrzu jest dużo pary wodnej, po czym automatycznie przełączają wentylator na wolniejszą prace.
Ponieważ kuchnia z wyspą jest zwykle częścią salonu, okap powinien również cicho pracować. Kupując model do takiej kuchni, warto zwrócić uwagę na poziom wytwarzanego przez niego hałasu.Okapy nowej generacji emitują hałas nie większy niż 55 dB.
poniedziałek, 28 stycznia 2013
Jak korzystnie kupić działkę.
Wybór parceli wymaga czasu i cierpliwości gdyż decyzje podejmowane na tym etapie mają nieodwracalny charakter - tu przecież spędzimy całe swoje życie.
Lokalizacja.
Działka powinna być dobrze skomunikowana. Warto sprawdzić jak daleko znajduje się przystanek autobusowy lub kolejowy - dzięki możliwości dojazdu do miasta pociągiem ominiemy uciążliwe korki.
Ważne też, aby w pobliżu planowanego domu była szkoła, przychodnia czy choćby sklep spożywczy, aby nie okazało się że po chleb trzeba 5 km jechać.
Dostęp do działki publicznej jest niezbędnym warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę.Warto jednak zwrócić uwagę na stan nawierzchni drogi, obecność chodnika oraz oświetlenia. Wyobrażmy sobie jak droga będzie wyglądać zimą czy w czasie roztopów. Ważne też, czy jest utwardzona i jaką ma klasę odśnieżania.Jeśli nie ma solidnej drogi, trzeba się również liczyć z dłuższym czasem dojazdu.
Najkorzystniej jest kupić działkę na nowym osiedlu - jest wówczas szansa że naszymi sąsiadami staną się ludzie w podobnym wieku, poza tym teren jest już zamieszkany, a więc oswojony. Przed zakupem działki trzeba się też uważnie przyjrzeć pobliskim domom - jeśli sąsiedzi prowadzą działalność gospodarczą, może to oznaczać hałas, uciążliwe zapachy i nieciekawy widok z okna.
Kształt, wielkość i warunki naturalne.
Optymalne wymiary działki są z reguły większe niż te zawarte w projektach gotowych. Odległość 4 m od granicy jest akceptowana w przypadku bocznej elewacji z oknami mało reprezentacyjnych pomieszczeń, ale o wiele za mała, gdy na tą stronę będzie wychodzić elewacja ogrodowa z tarasem.
Najrozsądniej jest najpierw jest kupić parcelę, a potem szukać pasującego do niej projektu domu. To ważne zwłaszcza wtedy, gdy wybrana przez nas działka jest specyficzna, np.wąska i długa - nie każdy projekt można będzie na niej zrealizować.
Szukając działki trzeba sprawdzić lokalne przepisy. Są bowiem miejsca, w których jest określona minimalna wielkość parceli (np. 1500 mkwadrat) - w takich przypadkach dobrze jest kupić działkę na współwłasność z innym inwestorem, uzyskać zgodę na budowę bliżniaka, a po jego wybudowaniu znieść współwłasność.
Ukształtowanie terenu może ograniczać możliwości budowy domu.Trzeba zatem sprawdzić, czy na działce łatwo będzie wygospodarować miejsce na budynek tak, aby wykorzystać walory środowiska. Ważne, by nie był narażony na wychładzanie wiatrem czy podtopienia wiosną. Unikajmy budowania domu w zagłębieniach i nieckach - trudniej odpływa z nich woda opadowa.
Uważnie podchodżmy do terenów ze spadkiem. Często występują tam intensywne wiatry, które mogą wychładzać budynek.
Oglądając taką działkę, dobrze jest sprawdzić, jaką orjentację ma skarpa. Najkorzystniej byłoby zbudować dom na terenie lekko nachylonym w stronę południa i z tej strony odsłoniętym, częściowo osłoniętym od wschodu i zachodu, a całkowicie od północy.
Grunt.
Istotny jest skład gruntu i poziomu wód gruntowych na działce. Od tego zależy bowiem, jakie będzie posadowienie domu.
Ekspertyzę najlepiej zlecić geotechnikowi - koszty usunięcia ewentualnych wad będą wielokrotnie wyższe niż ekspertyzy. Pod budowę lepsze są żwiry i piaski niż np.gliny, najtrudniejsze zaś są stare wysypiska.
Koszt wykonania fundamentów podwyższa obecność na działce stojącej wody. Konieczne jest wówczas odwodnienie wykopu na czas budowy, a ewentualną piwnice trzeba dobrze zaizolować.
Kwestie formalno - prawne.
Należy sprawdzić formalno - prawny stan interesującej nas działki oraz perspektywy związane z planowanym zagospodarowaniem otoczenia. Przede wszystkim trzeba ustalić, czy sprzedającemu przysługuje prawo własności do oferowanego terenu. Najważniejszym dokumentem stwierdzającym stan prawy nieruchomości jest księga wieczysta. Sprzedający powinien okazać nam jej opis.
Przed podjęciem decyzji o zakupie działki wybierzemy się do wydziału architektury urzędu gminy, by zapoznać się z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dowiemy się z niego, jakie jest przeznaczenie terenu, jak można kształtować jego zabudowę i zagospodarowanie, czy są jakieś nakazy lub ograniczenia w tym zakresie, czy obszaru nie objęto ochroną konserwatorską.
Plan określa też wysokość kalenicy, kąt nachylenia dachu, minimalną odległość od ulicy, maksymalną powierzchnię zabudowy, informuje także, co może powstać w okolicy.
Gdy działka nie jest objęta planem, najbezpieczniej zawrzeć umowę przyrzeczenia sprzedaży warunkowaną wydaniem korzystnej dla nas decyzji o warunkach zabudowy.
Chcąc kupić działkę, na której szybko można wybudować dom, nie warto inwestować w grunty, które według planów mają pozostać rolnymi lub leśnymi.
Uzbrojenie.
Co prawda nieuzbrojona działka jest tańsza, po jej zakupie trzeba jednak ponieść koszt podłączenia mediów (instalacji wodociągowej, kanalizacyjnej i energetycznej) - w niektórych przypadkach dość wysoki, zdarza się, że nawet wyższy nią cena samej działki.
Kanalizację oraz doprowadzenie wody i gazu z sieci można zastąpić własnymi urządzeniami : studnią, szambem czy zbiornikiem na gaz. Trzeba jednak pamiętać, że wymagają one dodatkowo miejsca na działce.
Przed dokonaniem wyboru parceli należy sprawdzić w urzędzie gminy aktualny wykaz dostępnych mediów. W miejscowych zakładach zarządzających sieciami można się dowiedzieć, czy i kiedy będzie możliwe przyłączenie.
Lokalizacja.
Działka powinna być dobrze skomunikowana. Warto sprawdzić jak daleko znajduje się przystanek autobusowy lub kolejowy - dzięki możliwości dojazdu do miasta pociągiem ominiemy uciążliwe korki.
Ważne też, aby w pobliżu planowanego domu była szkoła, przychodnia czy choćby sklep spożywczy, aby nie okazało się że po chleb trzeba 5 km jechać.
Dostęp do działki publicznej jest niezbędnym warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę.Warto jednak zwrócić uwagę na stan nawierzchni drogi, obecność chodnika oraz oświetlenia. Wyobrażmy sobie jak droga będzie wyglądać zimą czy w czasie roztopów. Ważne też, czy jest utwardzona i jaką ma klasę odśnieżania.Jeśli nie ma solidnej drogi, trzeba się również liczyć z dłuższym czasem dojazdu.
Najkorzystniej jest kupić działkę na nowym osiedlu - jest wówczas szansa że naszymi sąsiadami staną się ludzie w podobnym wieku, poza tym teren jest już zamieszkany, a więc oswojony. Przed zakupem działki trzeba się też uważnie przyjrzeć pobliskim domom - jeśli sąsiedzi prowadzą działalność gospodarczą, może to oznaczać hałas, uciążliwe zapachy i nieciekawy widok z okna.
Kształt, wielkość i warunki naturalne.
Optymalne wymiary działki są z reguły większe niż te zawarte w projektach gotowych. Odległość 4 m od granicy jest akceptowana w przypadku bocznej elewacji z oknami mało reprezentacyjnych pomieszczeń, ale o wiele za mała, gdy na tą stronę będzie wychodzić elewacja ogrodowa z tarasem.
Najrozsądniej jest najpierw jest kupić parcelę, a potem szukać pasującego do niej projektu domu. To ważne zwłaszcza wtedy, gdy wybrana przez nas działka jest specyficzna, np.wąska i długa - nie każdy projekt można będzie na niej zrealizować.
Szukając działki trzeba sprawdzić lokalne przepisy. Są bowiem miejsca, w których jest określona minimalna wielkość parceli (np. 1500 mkwadrat) - w takich przypadkach dobrze jest kupić działkę na współwłasność z innym inwestorem, uzyskać zgodę na budowę bliżniaka, a po jego wybudowaniu znieść współwłasność.
Ukształtowanie terenu może ograniczać możliwości budowy domu.Trzeba zatem sprawdzić, czy na działce łatwo będzie wygospodarować miejsce na budynek tak, aby wykorzystać walory środowiska. Ważne, by nie był narażony na wychładzanie wiatrem czy podtopienia wiosną. Unikajmy budowania domu w zagłębieniach i nieckach - trudniej odpływa z nich woda opadowa.
Uważnie podchodżmy do terenów ze spadkiem. Często występują tam intensywne wiatry, które mogą wychładzać budynek.
Oglądając taką działkę, dobrze jest sprawdzić, jaką orjentację ma skarpa. Najkorzystniej byłoby zbudować dom na terenie lekko nachylonym w stronę południa i z tej strony odsłoniętym, częściowo osłoniętym od wschodu i zachodu, a całkowicie od północy.
Grunt.
Istotny jest skład gruntu i poziomu wód gruntowych na działce. Od tego zależy bowiem, jakie będzie posadowienie domu.
Ekspertyzę najlepiej zlecić geotechnikowi - koszty usunięcia ewentualnych wad będą wielokrotnie wyższe niż ekspertyzy. Pod budowę lepsze są żwiry i piaski niż np.gliny, najtrudniejsze zaś są stare wysypiska.
Koszt wykonania fundamentów podwyższa obecność na działce stojącej wody. Konieczne jest wówczas odwodnienie wykopu na czas budowy, a ewentualną piwnice trzeba dobrze zaizolować.
Kwestie formalno - prawne.
Należy sprawdzić formalno - prawny stan interesującej nas działki oraz perspektywy związane z planowanym zagospodarowaniem otoczenia. Przede wszystkim trzeba ustalić, czy sprzedającemu przysługuje prawo własności do oferowanego terenu. Najważniejszym dokumentem stwierdzającym stan prawy nieruchomości jest księga wieczysta. Sprzedający powinien okazać nam jej opis.
Przed podjęciem decyzji o zakupie działki wybierzemy się do wydziału architektury urzędu gminy, by zapoznać się z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dowiemy się z niego, jakie jest przeznaczenie terenu, jak można kształtować jego zabudowę i zagospodarowanie, czy są jakieś nakazy lub ograniczenia w tym zakresie, czy obszaru nie objęto ochroną konserwatorską.
Plan określa też wysokość kalenicy, kąt nachylenia dachu, minimalną odległość od ulicy, maksymalną powierzchnię zabudowy, informuje także, co może powstać w okolicy.
Gdy działka nie jest objęta planem, najbezpieczniej zawrzeć umowę przyrzeczenia sprzedaży warunkowaną wydaniem korzystnej dla nas decyzji o warunkach zabudowy.
Chcąc kupić działkę, na której szybko można wybudować dom, nie warto inwestować w grunty, które według planów mają pozostać rolnymi lub leśnymi.
Uzbrojenie.
Co prawda nieuzbrojona działka jest tańsza, po jej zakupie trzeba jednak ponieść koszt podłączenia mediów (instalacji wodociągowej, kanalizacyjnej i energetycznej) - w niektórych przypadkach dość wysoki, zdarza się, że nawet wyższy nią cena samej działki.
Kanalizację oraz doprowadzenie wody i gazu z sieci można zastąpić własnymi urządzeniami : studnią, szambem czy zbiornikiem na gaz. Trzeba jednak pamiętać, że wymagają one dodatkowo miejsca na działce.
Przed dokonaniem wyboru parceli należy sprawdzić w urzędzie gminy aktualny wykaz dostępnych mediów. W miejscowych zakładach zarządzających sieciami można się dowiedzieć, czy i kiedy będzie możliwe przyłączenie.
niedziela, 27 stycznia 2013
Wyrównywanie na sucho.
Krzywizny ścian i sufitów odchylone od płaszczyzny o kilka cm najlepiej wyrównać płytami gips - karton. To rozwiązanie jest wygodniejsze, szybsze i tańsze niż mozolne nakładanie w kilku warstwach tynku lub zaprawy wyrównawczej.
Przy czym przy bardzo dużych odchyleniach powierzchni od pionu, poziomu lub linii prostej, płyty mocuje się do rusztu podwieszonego do sufitu lub przykręconego do ściany.
Najczęściej wystarczy wklęsłe miejsca wypełnić odpowiednio dopasowanymi kawałkami płyt gips - karton.
Po również dobry sposób na wyrównanie powierzchni po skuciu lamperii lub jej zrównanie z ułożonymi płytkami ceramicznymi
Rodzaje płyt gips - karton.
Trzeba pamiętać o wyborze odpowiedniego rodzaju płyt. W pokojach wystarczą standardowe płyty gips - karton oznaczone symbolem A, natomiast w kuchniach i łazienkach - zielone płyty impregnowane, oznaczone symbolem H2.
Liczba warstw.
Płyty gips - karton są dostępne w grubości 6,5, 9,5,i 12,5.Ich grubość trzeba dopasować do krzywizny ściany tak, aby układać je w jednej warstwie. Dla zniwelowania nierówności płyty mocuje się na zaprawę klejącą maksymalnie o grubości 1,5 cm.
Czasem płyty przykleja się do ściany w dwóch warstwach. Przy czym ekonomiczniejsze jest wykonanie warstwy dopełniającej. Najpierw przykleja do podłoża pasy płyty gips - karton o szerokości około 10 cm .
Po związaniu zaprawy klejącej, układa się na nich kolejne placki zaprawy (dbając o to, by pokrywały się one z tymi, którymi przyklejono wcześniej paski płyt) i mocuje większe ,, kawałki" płyty gips - karton.
Przygotowanie krawędzi.
Do poprawienia ścian i sufitów warto wykorzystać płyty z fabrycznie ściętymi krawędziami. Często jednak podczas montażu zdarza się że płyty że płyty są docinane na dany wymiar. Docinane płyty przed spoinowaniem wymagają odpowiedniego przygotowania krawędzi. Należy je zfrezować pod kątem 45* i zagruntować. W ten sposób ogranicza się ich chłonność. Jeżeli gruntowanie zostanie pominięte, wzdłuż tych styków płyt gips - karton mogą pojawić się pęknięcia.
Styk tynku i płyt
Na styku powierzchni płyt gips - karton i tynku należy ułożyć siatkę z włókna szklanego. Dzięki niej w tym miejscu nie pojawią się pęknięcia. Już na następny dzień po wyschnięciu styków, powierzchnię ścian można malować, tapetować i układać płytki ceramiczne.
Produkty do wyrównania ścian i sufitów oferują ;
ALPOL / www.alpol.pl/ tel.12 256 21 00
CEDAT / www.cekol.pl / infolinia 801 801 112
RIGIPS /www.rigips.pl / infolinia 0801 369 465
SINIAT /www. siniat.pl / infolinia 0801 114 477
MAPEI / www.mapei.pl /infolinia 0801 369 465
KNAUF / www.knauf.pl / tel. 71 354 52 54
WEBER /www.netweber.pl /infolinia 0801 369 465
Przy czym przy bardzo dużych odchyleniach powierzchni od pionu, poziomu lub linii prostej, płyty mocuje się do rusztu podwieszonego do sufitu lub przykręconego do ściany.
Najczęściej wystarczy wklęsłe miejsca wypełnić odpowiednio dopasowanymi kawałkami płyt gips - karton.
Po również dobry sposób na wyrównanie powierzchni po skuciu lamperii lub jej zrównanie z ułożonymi płytkami ceramicznymi
Rodzaje płyt gips - karton.
Trzeba pamiętać o wyborze odpowiedniego rodzaju płyt. W pokojach wystarczą standardowe płyty gips - karton oznaczone symbolem A, natomiast w kuchniach i łazienkach - zielone płyty impregnowane, oznaczone symbolem H2.
Liczba warstw.
Płyty gips - karton są dostępne w grubości 6,5, 9,5,i 12,5.Ich grubość trzeba dopasować do krzywizny ściany tak, aby układać je w jednej warstwie. Dla zniwelowania nierówności płyty mocuje się na zaprawę klejącą maksymalnie o grubości 1,5 cm.
Czasem płyty przykleja się do ściany w dwóch warstwach. Przy czym ekonomiczniejsze jest wykonanie warstwy dopełniającej. Najpierw przykleja do podłoża pasy płyty gips - karton o szerokości około 10 cm .
Po związaniu zaprawy klejącej, układa się na nich kolejne placki zaprawy (dbając o to, by pokrywały się one z tymi, którymi przyklejono wcześniej paski płyt) i mocuje większe ,, kawałki" płyty gips - karton.
Przygotowanie krawędzi.
Do poprawienia ścian i sufitów warto wykorzystać płyty z fabrycznie ściętymi krawędziami. Często jednak podczas montażu zdarza się że płyty że płyty są docinane na dany wymiar. Docinane płyty przed spoinowaniem wymagają odpowiedniego przygotowania krawędzi. Należy je zfrezować pod kątem 45* i zagruntować. W ten sposób ogranicza się ich chłonność. Jeżeli gruntowanie zostanie pominięte, wzdłuż tych styków płyt gips - karton mogą pojawić się pęknięcia.
Styk tynku i płyt
Na styku powierzchni płyt gips - karton i tynku należy ułożyć siatkę z włókna szklanego. Dzięki niej w tym miejscu nie pojawią się pęknięcia. Już na następny dzień po wyschnięciu styków, powierzchnię ścian można malować, tapetować i układać płytki ceramiczne.
Produkty do wyrównania ścian i sufitów oferują ;
ALPOL / www.alpol.pl/ tel.12 256 21 00
CEDAT / www.cekol.pl / infolinia 801 801 112
RIGIPS /www.rigips.pl / infolinia 0801 369 465
SINIAT /www. siniat.pl / infolinia 0801 114 477
MAPEI / www.mapei.pl /infolinia 0801 369 465
KNAUF / www.knauf.pl / tel. 71 354 52 54
WEBER /www.netweber.pl /infolinia 0801 369 465
sobota, 26 stycznia 2013
Wyrównywanie na mokro.
Do wyrównania ścian i sufitów,odchylonych od pionu lub poziomu do 3 cm, stosuje się tynki i zaprawy wyrównawcze.
Tynk.
Jego rodzaj należy stosować do podłoża, na jakim będzie układany i do grubości potrzebnej warstwy.
Przy niewielkich nierównościach -do 1 cm - najlepiej zastosować tynki gipsowe. Jak podają producenci, maksymalna grubość tynku gipsowego nie może przekraczać 20 mm. Jednak nakładanie go na taką grubość generuje koszty i znacznie wydłuża czas remontu, ponieważ tynk trzeba wtedy układać w dwóch warstwach.
Przy dużych nierównościach najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie tynków cementowo - wapiennych, których warstwa może mieć grubość 30 mm. Aby ich powierzchnia była gładka, można ją póżniej pokryć gładzią gipsową.
Zaprawy wyrównawcze.
Są przeznaczone do nierówności podłoża wynoszących od 2 do 50 mm i drobnych napraw punktowych.
Zaprawy wyrównawcze mają różny czas wiązania. Najczęściej są to błyskawiczne lub szybkowiążące zaprawy, dodatkowo modyfikowane polimerami, które poprawiają ich parametry wytrzymałościowe i skracają czas remontu.
Podczas zacierania zaprawy trzeba pamiętać, że im bardziej będzie chropowata, tym lepsza będzie przyczepność kolejnej warstwy. Dlatego nie warto zacierać jej na gładko, jeśli będą np: przyklejane płytki ceramiczne.
Tynk.
Jego rodzaj należy stosować do podłoża, na jakim będzie układany i do grubości potrzebnej warstwy.
Przy niewielkich nierównościach -do 1 cm - najlepiej zastosować tynki gipsowe. Jak podają producenci, maksymalna grubość tynku gipsowego nie może przekraczać 20 mm. Jednak nakładanie go na taką grubość generuje koszty i znacznie wydłuża czas remontu, ponieważ tynk trzeba wtedy układać w dwóch warstwach.
Przy dużych nierównościach najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie tynków cementowo - wapiennych, których warstwa może mieć grubość 30 mm. Aby ich powierzchnia była gładka, można ją póżniej pokryć gładzią gipsową.
Zaprawy wyrównawcze.
Są przeznaczone do nierówności podłoża wynoszących od 2 do 50 mm i drobnych napraw punktowych.
Zaprawy wyrównawcze mają różny czas wiązania. Najczęściej są to błyskawiczne lub szybkowiążące zaprawy, dodatkowo modyfikowane polimerami, które poprawiają ich parametry wytrzymałościowe i skracają czas remontu.
Podczas zacierania zaprawy trzeba pamiętać, że im bardziej będzie chropowata, tym lepsza będzie przyczepność kolejnej warstwy. Dlatego nie warto zacierać jej na gładko, jeśli będą np: przyklejane płytki ceramiczne.
piątek, 25 stycznia 2013
Proste gładkie ściany i sufity.
Przed rozpoczęciem wyrównania ścian i sufitów, oceńmy stan podłoża.Powierzchnię którą chcemy wyrównać, należy dokładnie oczyścić. Trzeba usunąć wszystkie pozostałości po starych farbach i tapetach, pozbyć się kurzu i brudu.Jeżeli ściana jest zatłuszczona, należy ją dokładnie umyć i poczekać aż wyschnie.
Następnie podłoże gruntujemy preparatem dobranym do tynku, którym pokryta jest ściana. Do zwartych, gładkich, mało nasiąkliwych powierzchni pokrytych tynkiem gipsowym lub gładzią, należy używać gruntów zwiększających przyczepność.
Do przygotowania podłoży porowatych, silnie chłonnych, np: tynków cement - wapno trzeba wybrać odpowiedni preparat wyrównujący chłonność, poprawiający przyczepność i elastyczność podłoża.
Grunt można nanosić pędzlem i wałkiem.Do gruntowania dużych powierzchni, warto użyć agregatu malarskiego, co znacznie przyspiesza prace.
Wygładzanie powierzchni.
Warstwa gładzi jest na tyle cienka, że zamaskuje jedynie niezbyt głębokie rysy i nierówności powierzchni mniejsze niż 3 mm (wyjątkowo jest do 5 mm). Gdy nierówności wykańczanej powierzchni są nieco większe, gładż gipsową można nakładać w kilku warstwach ; każda kolejna powinna być cieńsza od poprzedniej.
Zdecydowanie lepiej i taniej większe defekty zatuszować warstwą tynku gipsowego ; gładz jest bowiem od niego droższa. W dodatku do wyrównania ścian i sufitów, trzeba zużyć jej prawie dwukrotnie więcej niż tynku.Może to być wbrew zaleceniom producenta, bo warstwa gładzi powinna mieć grubość od 1 do 3 mm, a często konieczne jest wykonanie grubszej warstwy.
Rodzaj gładzi.
Na rynku są różne rodzaje gładzi ; gipsowe, cementowo - wapienne, cementowe i polimerowe. Najpopularniejsze są gipsowe, ponieważ łatwo się je nakłada, a po wyschnięciu - łatwo szlifuje. Często stosowane są też gładzie cementowo - wapienne. Wprawdzie niemożliwe jest uzyskanie przy ich zastosowaniu aż tak gładkiej, a tym bardziej białej powierzchni jak z gładzi gipsowych, ale są odporniejsze od nich na uszkodzenia. Trzeba przy tym pamiętać, że gładzi cement - wapno nie powinno się stosować na tynkach gipsowych.
Gładzie polimerowe mają znacznie większą elastyczność niż gipsowe i cementowo - wapienne. Warto je stosować na trudnych podłożach, np.takich, na których pojawiły się rysy wywołane odkształceniami konstrukcji domu.
W sprzedaży są gładzie do nakładania jedną warstwą lub kilkoma - w 20 minutowych odstępach (metodą ,,mokre na mokre"). Niektóre można wygładzać na mokro, bez póżniejszego szlifowania, co eliminuje uciążliwe pylenie, dzięki czemu po zakończeniu robót sprzątanie jest mniej żmudne.
Gładż na gładż.
Nową gładż można układać na starej. Warunek jest jeden - powierzchnia ścian i sufitów nie może być pokryta farbami. W przeciwnym razie nowa warstwa gładzi nie będzie się dobrze trzymała podłoża. Dlatego przed jej nałożeniem, trzeba zmatowić powierzchnię, np: papierem ściernym.
Następnie podłoże gruntujemy preparatem dobranym do tynku, którym pokryta jest ściana. Do zwartych, gładkich, mało nasiąkliwych powierzchni pokrytych tynkiem gipsowym lub gładzią, należy używać gruntów zwiększających przyczepność.
Do przygotowania podłoży porowatych, silnie chłonnych, np: tynków cement - wapno trzeba wybrać odpowiedni preparat wyrównujący chłonność, poprawiający przyczepność i elastyczność podłoża.
Grunt można nanosić pędzlem i wałkiem.Do gruntowania dużych powierzchni, warto użyć agregatu malarskiego, co znacznie przyspiesza prace.
Wygładzanie powierzchni.
Warstwa gładzi jest na tyle cienka, że zamaskuje jedynie niezbyt głębokie rysy i nierówności powierzchni mniejsze niż 3 mm (wyjątkowo jest do 5 mm). Gdy nierówności wykańczanej powierzchni są nieco większe, gładż gipsową można nakładać w kilku warstwach ; każda kolejna powinna być cieńsza od poprzedniej.
Zdecydowanie lepiej i taniej większe defekty zatuszować warstwą tynku gipsowego ; gładz jest bowiem od niego droższa. W dodatku do wyrównania ścian i sufitów, trzeba zużyć jej prawie dwukrotnie więcej niż tynku.Może to być wbrew zaleceniom producenta, bo warstwa gładzi powinna mieć grubość od 1 do 3 mm, a często konieczne jest wykonanie grubszej warstwy.
Rodzaj gładzi.
Na rynku są różne rodzaje gładzi ; gipsowe, cementowo - wapienne, cementowe i polimerowe. Najpopularniejsze są gipsowe, ponieważ łatwo się je nakłada, a po wyschnięciu - łatwo szlifuje. Często stosowane są też gładzie cementowo - wapienne. Wprawdzie niemożliwe jest uzyskanie przy ich zastosowaniu aż tak gładkiej, a tym bardziej białej powierzchni jak z gładzi gipsowych, ale są odporniejsze od nich na uszkodzenia. Trzeba przy tym pamiętać, że gładzi cement - wapno nie powinno się stosować na tynkach gipsowych.
Gładzie polimerowe mają znacznie większą elastyczność niż gipsowe i cementowo - wapienne. Warto je stosować na trudnych podłożach, np.takich, na których pojawiły się rysy wywołane odkształceniami konstrukcji domu.
W sprzedaży są gładzie do nakładania jedną warstwą lub kilkoma - w 20 minutowych odstępach (metodą ,,mokre na mokre"). Niektóre można wygładzać na mokro, bez póżniejszego szlifowania, co eliminuje uciążliwe pylenie, dzięki czemu po zakończeniu robót sprzątanie jest mniej żmudne.
Gładż na gładż.
Nową gładż można układać na starej. Warunek jest jeden - powierzchnia ścian i sufitów nie może być pokryta farbami. W przeciwnym razie nowa warstwa gładzi nie będzie się dobrze trzymała podłoża. Dlatego przed jej nałożeniem, trzeba zmatowić powierzchnię, np: papierem ściernym.
czwartek, 24 stycznia 2013
Równe ściany i sufity.
Krzywe ściany i sufity można wyrównać przy okazji remontu domu. Sposobów na to jest kilka. Wszystko zależy od, jak duże są odchylenia od płaszczyzny i jaki efekt chcemy osiągnąć.
Po zakończeniu budowy domu ściany i sufity mogły nam się wydawać równe i gładkie, a kąty pomiędzy nimi proste. Tymczasem póżniej, podczas urządzania, okazało się, że tak wcale nie jest. Więcej trzeba było zapłacić glazurnikowi, który nie chciał za standardowe wynagrodzenie kłaść płytek na krzywych ścianach, a blaty kuchenne wymagały dokładnego dopasowania.
W takiej samej sytuacji mogą się również znależć właściciele, którzy kupili gotowy dom ; dla zawarcia transakcji jakość wykonania ścian i sufitów nie miała istotnego znaczenia.
Zarówno w jednej, jak i w drugiej sytuacji można podczas większego remontu poprawić nierówne sciany i sufity.Pozostawione przez murarzy i tynkarzy niedokładności, da się zwykle wyrównać płytami gipsowo - kartonowymi i warstwą gładzi. Dotyczy to szczególnie ścian których nawet kilkucentymetrowe odchylenia od płaszczyzny szczególnie wyeksponują odcień lub połysk farby oraz listwy przypodłogowe,w barwach kontrastujących z ich kolorem.
Dopuszczalne odchylenia.
Dopuszczalne odchylenie otynkowanego sufitu od poziomu nie powinno wynosić więcej niż 4 mm na długości 1 m i 8 mm na całej powierzchni.Maksymalne odchylenia ścian murowanych pokrytych tynkiem cementowo - wapiennym od płaszczyzny i krawędzi od lini prostej wynosi 4 mm na długości 2 m. Natomiast dla tynków gipsowych jest to 5 mm na długości 2 m.
Sposoby na nierówności i krzywizny.
Do wyrównania ścian i sufitów stosuje się różne metody. Ich dobór zależy przede wszystkim od rodzaju podłoża i efektu, jaki chcemy osiągnąć.
Nierówności powierzchni ; Ślady po szpachli lub grudki i chropowatą powierzchnię tynków cementowo - wapiennych można wyrównać cienką warstwą tynku gipsowego albo odpowiednio dobrej gładzi.
Bez kątów prostych ; Gdy chcemy poprawić kąty, na ścianach i stropach trzeba będzie położyć dodatkową warstwę tynku lub zaprawy wyrównawczej. W miejscach wyoblonych należy wcześniej skuć nadmiar tynku.
Krzywizny.Jeśli są niewielkie (odchylone od płaszczyzny do 20 mm), najlepiej je wyrównać poprzez zastosowanie tynków gipsowych lub cementowo - wapiennych albo zaprawy wyrównawczej. Jest to ważne nawet wtedy, gdy na takiej ścianie będą układane płytki ceramiczne.Jeśli nie jest ona w jednej płaszczyżnie, dużo trudniej jest dobrze ułożyć glazurę.Wykonawcy często próbują wyrównać taką powierzchnię odpowiednio grubszą warstwą zaprawy klejącej. Koszty całego remontu wyrażnie się zwiększają, a poza tym nie jest to odpowiedni sposób przy wykonywaniu okładzin z płytek wielkoformatowych.Mogą one bowiem nie trzymać się dobrze podłoża.
Wybierając produkt do wyrównania ścian i sufitów, warto zwrócić uwagę na jego cenę. Zdecydowanie taniej będzie ,,narzucić" kilka cm zaprawy wyrównawczej i pokryć ją warstwą tynku gipsowego niż tylko użyć drogiej gładzi gipsowej, nakładanej w kilku warstwach.
Większe wybrzuszenia lub wklęsłości ścian i sufitów można poprawić wykorzystując do tego celu płyty gipsowo - kartonowe. Nie trzeba koniecznie mocować ich do metalowego rusztu lub bezpośrednio do powierzchni ścian i sufitów. Jeśli będzie to możliwe, lepiej wybrać ,,wersje tańszą" i ułożyć na klej odpowiednio przycięte płyty gips - karton tylko w tych miejscach, które wymagają wypełnienia.
C.D.N.
Po zakończeniu budowy domu ściany i sufity mogły nam się wydawać równe i gładkie, a kąty pomiędzy nimi proste. Tymczasem póżniej, podczas urządzania, okazało się, że tak wcale nie jest. Więcej trzeba było zapłacić glazurnikowi, który nie chciał za standardowe wynagrodzenie kłaść płytek na krzywych ścianach, a blaty kuchenne wymagały dokładnego dopasowania.
W takiej samej sytuacji mogą się również znależć właściciele, którzy kupili gotowy dom ; dla zawarcia transakcji jakość wykonania ścian i sufitów nie miała istotnego znaczenia.
Zarówno w jednej, jak i w drugiej sytuacji można podczas większego remontu poprawić nierówne sciany i sufity.Pozostawione przez murarzy i tynkarzy niedokładności, da się zwykle wyrównać płytami gipsowo - kartonowymi i warstwą gładzi. Dotyczy to szczególnie ścian których nawet kilkucentymetrowe odchylenia od płaszczyzny szczególnie wyeksponują odcień lub połysk farby oraz listwy przypodłogowe,w barwach kontrastujących z ich kolorem.
Dopuszczalne odchylenia.
Dopuszczalne odchylenie otynkowanego sufitu od poziomu nie powinno wynosić więcej niż 4 mm na długości 1 m i 8 mm na całej powierzchni.Maksymalne odchylenia ścian murowanych pokrytych tynkiem cementowo - wapiennym od płaszczyzny i krawędzi od lini prostej wynosi 4 mm na długości 2 m. Natomiast dla tynków gipsowych jest to 5 mm na długości 2 m.
Sposoby na nierówności i krzywizny.
Do wyrównania ścian i sufitów stosuje się różne metody. Ich dobór zależy przede wszystkim od rodzaju podłoża i efektu, jaki chcemy osiągnąć.
Nierówności powierzchni ; Ślady po szpachli lub grudki i chropowatą powierzchnię tynków cementowo - wapiennych można wyrównać cienką warstwą tynku gipsowego albo odpowiednio dobrej gładzi.
Bez kątów prostych ; Gdy chcemy poprawić kąty, na ścianach i stropach trzeba będzie położyć dodatkową warstwę tynku lub zaprawy wyrównawczej. W miejscach wyoblonych należy wcześniej skuć nadmiar tynku.
Krzywizny.Jeśli są niewielkie (odchylone od płaszczyzny do 20 mm), najlepiej je wyrównać poprzez zastosowanie tynków gipsowych lub cementowo - wapiennych albo zaprawy wyrównawczej. Jest to ważne nawet wtedy, gdy na takiej ścianie będą układane płytki ceramiczne.Jeśli nie jest ona w jednej płaszczyżnie, dużo trudniej jest dobrze ułożyć glazurę.Wykonawcy często próbują wyrównać taką powierzchnię odpowiednio grubszą warstwą zaprawy klejącej. Koszty całego remontu wyrażnie się zwiększają, a poza tym nie jest to odpowiedni sposób przy wykonywaniu okładzin z płytek wielkoformatowych.Mogą one bowiem nie trzymać się dobrze podłoża.
Wybierając produkt do wyrównania ścian i sufitów, warto zwrócić uwagę na jego cenę. Zdecydowanie taniej będzie ,,narzucić" kilka cm zaprawy wyrównawczej i pokryć ją warstwą tynku gipsowego niż tylko użyć drogiej gładzi gipsowej, nakładanej w kilku warstwach.
Większe wybrzuszenia lub wklęsłości ścian i sufitów można poprawić wykorzystując do tego celu płyty gipsowo - kartonowe. Nie trzeba koniecznie mocować ich do metalowego rusztu lub bezpośrednio do powierzchni ścian i sufitów. Jeśli będzie to możliwe, lepiej wybrać ,,wersje tańszą" i ułożyć na klej odpowiednio przycięte płyty gips - karton tylko w tych miejscach, które wymagają wypełnienia.
C.D.N.
czwartek, 17 stycznia 2013
Podjazd, chodnik bez lodu.
Instalacja przeciwobledzeniowa skutecznie usuwa snieg oraz lud z podjazdu do garażu i z chodnika przed domem niż łopata czy wiadro soli z piaskiem.A napewno wygodniej.
MOżemy ogrzewać całą powierzchnie podjazdu do garażu lub tylko pasy pod koła samochodu. Do wyboru mamy kable lub maty grzejne.Niezależnie jednak na co sie zdecydujemy, to by instalacja przeciw oblodzeniowa działała skutecznie, jej moc nie powinna byc mniejsza niż 300 W na każdy mkwadrat powierzchni.Ile kosztuje jej wykonanie, obliczymy przykładowo dla zjazdu o wymiarach 3 m szerokości i 5 m długosci.
Kable grzejne:
Jesli będziemy ogrzewali całą powierznieę podjazdu, czyli 15 mkwadrat, a moc zastosowanych przewodów grzejnych ma wynosić 300 W/mkwadrat, wówczas potrzebna moc systemu to 4500 W (15 mkwadrat x 300 mkwadrat W/mkwadrat). Na tej podstawie fachowiec dobiera gotowe zestawy odpowiednich kabli, korzystając z kart katologowych producentów - np: 2 zestawy o mocy 2250 W.
Koszt zakupu kabli bez sterownika 300 zł.
Maty grzejne:
Najczęściej matę grzejną ( czyli odpowiednio uformowany kabel połaczony z tasmą z tworzywa) wykorzystuje sie do ogrzewania tylko deóch pasów o szerokości 0,5 m pod koła samochodu. Przy długości zjazdu 5 m potrzebne będzie 10 m (2 x 5 m) maty. Jej standardowa szerokość wynosi 0,5 m. Do ogrzania omawianego podjazdu na,eży kupić zestaw o mocy 1800W. Koszt zakupu maty grzejnej bez sterownika 1300 zł.
Mntarz kabli i maty grzejnej.
System przeciwoblodzeniowy, złożony z przewodow lub mat grzejnych, można instalowac np. pod kostką brukową, płytami kamiennymi oraz bezpośrednio w betonie.
Kable układa sie zazwyczaj na plastikowej lub stalowej siatce, a następnie mocuje je za pomocą specjalnych uchwytów.Natomiast mate wystarczy poprostu rozłożyć na piasku lub warstwie suchej mieszanki betonowej. Montarz pierwszego pasa rozpoczyna się od drzwi garażu w kierunku bramy wyjazdowej. Po dojsciu do końca podjazdu, przecina się taśmę łączącą kable w macie i przechodzi sie do układania drugiego pasa. Po zakończeniu układania przewodów lub mat grzejnych,zasypuje się je 3 - 5 cm warstwą suchej mieszanki betonowej lub piasku.Na tak przygotowanej powierzhni układa się np: kostkę brukową lub granitową.
Uwaga! Niektórzy inwestorzy obawiają się porażenia prądem, na skutek jakiejś nieprzewidzianej awari9 systemu przeciwoblodzeniowego. Jest to nieuzasadnione, gdyż kable grzejne są pokryte ekranem ochronnym, który podłącza się do uziemienia. Ponnadto, instalacja ta jest zabezpieczona wyłącznikiem różnicowoprądowym, znajdującym sie w skrzynce rozdzielczej.
Sterowanie instalacją.
Aby koszty eksploatacji instalacji przeciwoblodzeniowej były jak najnizsze, powinna się ona włączyć wraz z rozpoczęciem opadów śniegu, a wyłączyć po ich ustaniu, gdy powierzchnia podjazdu bedzie dostatecznie sucha. Do wyboru mamy:
Sterowanie ręczne - biorąc pod uwagę koszty zakupu, będzie ono najtańsze. Niestety,nie jest to rozwiązanie wygodne w użytkowaniu, gdyż jesli włączymy system zbyt póżno, może powstać na tyle gruba warstwa śniegu, że trzeba będzie ją roztapiać nawet kilka godzin. Rachunki za prąd bedą wtedy wyższe.
Sterownik za pomocą programatora dobowego - w tej opcji planujemy czas załączania instalacji w przewidywanych okresach opadów śniegu. Jeśli jednak one nie wystąpią, ogrzewanie będzie działać niepotrzebnie. na taki sterownik wydamy około 150 zł.
Sterownik mikroprocesorowy - wspópracóje z czujnikiem wilgoci i temperatury zamontowanym w podjezdzie. Dzieki temu ogrzewanie włącza się automatycznie, ale tylko wtedy, gdy zacznie padać snieg, a jednocześnie temperatura na zewnątrz spadnie poniżej ustawionej wartości (np:4*C)
Instalacja przeciwoblodzeniowa wyłączy się, jeśli powierzchnia podjazdu będzie dostatecznie sucha.
Taki mikroprocesorowy sterownik jest dość drogi - kosztuje około 3000 zł. Umożliwia jednak oszczędną eksploatację ogrzewania podjazdu w okresie zimowym. Przy obecnych cenach energi elejtrycznej koszty wyniosą około 50 zł /mkwadrat.
MOżemy ogrzewać całą powierzchnie podjazdu do garażu lub tylko pasy pod koła samochodu. Do wyboru mamy kable lub maty grzejne.Niezależnie jednak na co sie zdecydujemy, to by instalacja przeciw oblodzeniowa działała skutecznie, jej moc nie powinna byc mniejsza niż 300 W na każdy mkwadrat powierzchni.Ile kosztuje jej wykonanie, obliczymy przykładowo dla zjazdu o wymiarach 3 m szerokości i 5 m długosci.
Kable grzejne:
Jesli będziemy ogrzewali całą powierznieę podjazdu, czyli 15 mkwadrat, a moc zastosowanych przewodów grzejnych ma wynosić 300 W/mkwadrat, wówczas potrzebna moc systemu to 4500 W (15 mkwadrat x 300 mkwadrat W/mkwadrat). Na tej podstawie fachowiec dobiera gotowe zestawy odpowiednich kabli, korzystając z kart katologowych producentów - np: 2 zestawy o mocy 2250 W.
Koszt zakupu kabli bez sterownika 300 zł.
Maty grzejne:
Najczęściej matę grzejną ( czyli odpowiednio uformowany kabel połaczony z tasmą z tworzywa) wykorzystuje sie do ogrzewania tylko deóch pasów o szerokości 0,5 m pod koła samochodu. Przy długości zjazdu 5 m potrzebne będzie 10 m (2 x 5 m) maty. Jej standardowa szerokość wynosi 0,5 m. Do ogrzania omawianego podjazdu na,eży kupić zestaw o mocy 1800W. Koszt zakupu maty grzejnej bez sterownika 1300 zł.
Mntarz kabli i maty grzejnej.
System przeciwoblodzeniowy, złożony z przewodow lub mat grzejnych, można instalowac np. pod kostką brukową, płytami kamiennymi oraz bezpośrednio w betonie.
Kable układa sie zazwyczaj na plastikowej lub stalowej siatce, a następnie mocuje je za pomocą specjalnych uchwytów.Natomiast mate wystarczy poprostu rozłożyć na piasku lub warstwie suchej mieszanki betonowej. Montarz pierwszego pasa rozpoczyna się od drzwi garażu w kierunku bramy wyjazdowej. Po dojsciu do końca podjazdu, przecina się taśmę łączącą kable w macie i przechodzi sie do układania drugiego pasa. Po zakończeniu układania przewodów lub mat grzejnych,zasypuje się je 3 - 5 cm warstwą suchej mieszanki betonowej lub piasku.Na tak przygotowanej powierzhni układa się np: kostkę brukową lub granitową.
Uwaga! Niektórzy inwestorzy obawiają się porażenia prądem, na skutek jakiejś nieprzewidzianej awari9 systemu przeciwoblodzeniowego. Jest to nieuzasadnione, gdyż kable grzejne są pokryte ekranem ochronnym, który podłącza się do uziemienia. Ponnadto, instalacja ta jest zabezpieczona wyłącznikiem różnicowoprądowym, znajdującym sie w skrzynce rozdzielczej.
Sterowanie instalacją.
Aby koszty eksploatacji instalacji przeciwoblodzeniowej były jak najnizsze, powinna się ona włączyć wraz z rozpoczęciem opadów śniegu, a wyłączyć po ich ustaniu, gdy powierzchnia podjazdu bedzie dostatecznie sucha. Do wyboru mamy:
Sterowanie ręczne - biorąc pod uwagę koszty zakupu, będzie ono najtańsze. Niestety,nie jest to rozwiązanie wygodne w użytkowaniu, gdyż jesli włączymy system zbyt póżno, może powstać na tyle gruba warstwa śniegu, że trzeba będzie ją roztapiać nawet kilka godzin. Rachunki za prąd bedą wtedy wyższe.
Sterownik za pomocą programatora dobowego - w tej opcji planujemy czas załączania instalacji w przewidywanych okresach opadów śniegu. Jeśli jednak one nie wystąpią, ogrzewanie będzie działać niepotrzebnie. na taki sterownik wydamy około 150 zł.
Sterownik mikroprocesorowy - wspópracóje z czujnikiem wilgoci i temperatury zamontowanym w podjezdzie. Dzieki temu ogrzewanie włącza się automatycznie, ale tylko wtedy, gdy zacznie padać snieg, a jednocześnie temperatura na zewnątrz spadnie poniżej ustawionej wartości (np:4*C)
Instalacja przeciwoblodzeniowa wyłączy się, jeśli powierzchnia podjazdu będzie dostatecznie sucha.
Taki mikroprocesorowy sterownik jest dość drogi - kosztuje około 3000 zł. Umożliwia jednak oszczędną eksploatację ogrzewania podjazdu w okresie zimowym. Przy obecnych cenach energi elejtrycznej koszty wyniosą około 50 zł /mkwadrat.
czwartek, 10 stycznia 2013
Ocieplenie dachu
Odpowiedni układ warstw minimalizuje straty energi i utrzymuje dach w suchym stanie, chroniąc nie tylko ocieplenie, ale też drewno wieżby.
Nie zależnie od tego czym ocieplimy dach, musi on zostać odpowiednio przygotowany. Materjały izolacyjne, w szczególności wełna, są podatne na działanie pary wodnej gromadzoncej sie w każdym domu. Jeśli dojdzie do jej skrop;enia, w termoizolacji bedzie sie gromadzić wilgoć, a to znacząco zwiększy energochłonnośc dachu i koszty ogrzewania. Wilgoć może też przenikać z zewnątrz - bezpośrednio przez pokrycie dachowe.Zdarza sie np.że podczas silnego wiatru śnieg czy deszcz są podwiewane pod pokrycie z dachówek.Do tego w koszach (w których gromadzi się wiecej śniegu i intensywniej niż w innych miejscach spływa woda deszczowa) oraz przy kominach,lukarnach,oknach dachowych czy kolektorach woda może przenikać przez uszkodzone lub zle wykonane obróbki blacharskie i wykończenia. Dla tego we wszystkich nowoczesnych konstrukcjach dachów spadzistych należy wczesniej zamontować specjalne materjały oslaniające.
Na zewnątrz.
Jako ochrone przed zawilgoceniem pochodzącym z zewnątrz dachu stosuje sie wstępne krycie, zwykle w postaci folii dachowej ułożonej bezpośrednio na wieżbie: niskoparoprzepuszczalnej (o współczynniku oporu dyfuzyjnego Sd wynoszącym od jednego do kilku metrów) lub wysokoparoprzepuszczalnej (której Sd nie przekracza 0,08). Im niższa wartość Sd, tym wiecej pary wodnej przepusci folia.
Od wewnąttrz.
Zeby zabezpieczyć dach przed niekontrolowanym wnikaniem ciepłego, wilgotnego powietrz uchodzącego z wnętrz domu, układa sie folię paroizolacyjną.Przepuszcza ona częsciowo parę wodną do ocieplenia, skąd dzieki paroprzepuszczalnej foli wstępnego krycia może wydostać sie na zewnątrz.Jej rola polega nie tylko nauszczelnianiu dachu przed dopływem pary wodnej wytwarzanej w pomieszczeniach na poddaszu, ale też na wyeliminowaniu tzw. przewiewów.
Współczynik Sd, najszczelniejszych foli paroizolacyjnych czyli tzw. barier parowych, wynosi więcej niż 80 m. Lepsze od nich opózniacze pary mają Sd pomiedzy 20 a 80 m, a regulatory pary - 0d 0,1 do 10 m. Zastosowanie paroizolacji pomiędzy warstwami ocieplenia nie jest zalecane w przypadku gdy ma ono grubość przynajmniej 24 cm. Takie rozwiązanie stosuje się w konstrukcjach, w których pod okładziną wewnętrzną prowadzone są dowolnego rodzaju instalacje (elektryczna, wodna, kanalizacyjna itp). Gdy warstwa głównej termoizolacji ma niej niż 24 cm, należy zastosowac paroizolację od strony pomieszczenia bezpośrednio pod okładziną wewnętrzną. Wtakim przypadku nie zaleca się montażu instalacji w tej warstwie materjału.
Dla urody
Skosy poddasza najczęściej wykańcza sie płytami gipsowo - kartonowymi mocowanymi do profili stalowych, które z kolei przytwierdza sie do elementów konstrukcyjnych wieżby. Aby chronić konstrukcję dachową przed działaniem ognia, na poddaszach stosuje się często ognioodporne płyty g - k opatrzone symbolem D,F, których rdzeń jest dodatkowo zbrojony włóknem szklanym.
Nie zależnie od tego czym ocieplimy dach, musi on zostać odpowiednio przygotowany. Materjały izolacyjne, w szczególności wełna, są podatne na działanie pary wodnej gromadzoncej sie w każdym domu. Jeśli dojdzie do jej skrop;enia, w termoizolacji bedzie sie gromadzić wilgoć, a to znacząco zwiększy energochłonnośc dachu i koszty ogrzewania. Wilgoć może też przenikać z zewnątrz - bezpośrednio przez pokrycie dachowe.Zdarza sie np.że podczas silnego wiatru śnieg czy deszcz są podwiewane pod pokrycie z dachówek.Do tego w koszach (w których gromadzi się wiecej śniegu i intensywniej niż w innych miejscach spływa woda deszczowa) oraz przy kominach,lukarnach,oknach dachowych czy kolektorach woda może przenikać przez uszkodzone lub zle wykonane obróbki blacharskie i wykończenia. Dla tego we wszystkich nowoczesnych konstrukcjach dachów spadzistych należy wczesniej zamontować specjalne materjały oslaniające.
Na zewnątrz.
Jako ochrone przed zawilgoceniem pochodzącym z zewnątrz dachu stosuje sie wstępne krycie, zwykle w postaci folii dachowej ułożonej bezpośrednio na wieżbie: niskoparoprzepuszczalnej (o współczynniku oporu dyfuzyjnego Sd wynoszącym od jednego do kilku metrów) lub wysokoparoprzepuszczalnej (której Sd nie przekracza 0,08). Im niższa wartość Sd, tym wiecej pary wodnej przepusci folia.
Od wewnąttrz.
Zeby zabezpieczyć dach przed niekontrolowanym wnikaniem ciepłego, wilgotnego powietrz uchodzącego z wnętrz domu, układa sie folię paroizolacyjną.Przepuszcza ona częsciowo parę wodną do ocieplenia, skąd dzieki paroprzepuszczalnej foli wstępnego krycia może wydostać sie na zewnątrz.Jej rola polega nie tylko nauszczelnianiu dachu przed dopływem pary wodnej wytwarzanej w pomieszczeniach na poddaszu, ale też na wyeliminowaniu tzw. przewiewów.
Współczynik Sd, najszczelniejszych foli paroizolacyjnych czyli tzw. barier parowych, wynosi więcej niż 80 m. Lepsze od nich opózniacze pary mają Sd pomiedzy 20 a 80 m, a regulatory pary - 0d 0,1 do 10 m. Zastosowanie paroizolacji pomiędzy warstwami ocieplenia nie jest zalecane w przypadku gdy ma ono grubość przynajmniej 24 cm. Takie rozwiązanie stosuje się w konstrukcjach, w których pod okładziną wewnętrzną prowadzone są dowolnego rodzaju instalacje (elektryczna, wodna, kanalizacyjna itp). Gdy warstwa głównej termoizolacji ma niej niż 24 cm, należy zastosowac paroizolację od strony pomieszczenia bezpośrednio pod okładziną wewnętrzną. Wtakim przypadku nie zaleca się montażu instalacji w tej warstwie materjału.
Dla urody
Skosy poddasza najczęściej wykańcza sie płytami gipsowo - kartonowymi mocowanymi do profili stalowych, które z kolei przytwierdza sie do elementów konstrukcyjnych wieżby. Aby chronić konstrukcję dachową przed działaniem ognia, na poddaszach stosuje się często ognioodporne płyty g - k opatrzone symbolem D,F, których rdzeń jest dodatkowo zbrojony włóknem szklanym.
środa, 9 stycznia 2013
Jak skutecznie zatrzymać ciepło?
Jeżeli podasze przeznaczymy na cele mieszkalne, musimy ocieplić połacie dachowe.Jesli będzie nie użytkowe - trzeba ocieplić strop nad ostatnią kondygnacja.Warstwa izolacji dachu domu energooszczendnego powinna mieć 30 cm grubości przy materjale o współczynniku przewodzenia ciepła nie większym niż 0,04 W/ (m k).Takie ocieplenie pozwoli na uzyskanie współczynnika przenikania ciepła U wynoszącego 0,16 W/( mkwadrat x K).Można teżzastosować kształtki lub płyty które dodatkowo układa sie na krokwiach.Jeżeli zależy nam na zmniejszeniu wartości U o mniej więcej 0,02 W/(mkwadrat x K), warto zastosować materiał o lepszych parametrach, np termoizolacją o h = 0,036 W/(mkwdrat x K) i grubości #0 cm pozwoli na obniżenie współczynnika U dachu do 0,14 W/(mkwadrat x K). Do domów energo oszczędnych i pasywnych poleca się sztywne płyty z pianki poliuretanowej PIR, które już przy grubości 16 cm zapewniają współczynnik U na poziomie 0,14 W/(mkwadrat x K). Termoizolację dachu można wspomóc przez ułożenie od strony poddasza paroizolacji z metakizowanej foli - wówczas część odbitego przez nią promieniowania cieplnego oddawana jest do pomieszczenia.
wtorek, 8 stycznia 2013
Mały domek.
Czasy teraz trudne.Każa się pochylić nad każdą złotówką.Szczególnie dużo do przemyślenia mają ci, planujący wybudować dom.Więc zastanawiają sie, jak to zrobić?
Wielu dochodzi do wniosku, że należy zbudować mniejszy niż y się chciało dom.
Mały dom jest tanszy w budowie: mniej teżkosztuje jego eksploatacja.Mały dom będzie niewątpliwie przytulny i oszczędny. Ale musi być również wygodny i przestronny.
Trzeba więc wiedzieć jak daleko można sie posunąć - gdzie można zaoszczędzić bez szkody dla funkcjonalności domu, a gdzie należy popuścić, żeby zachować trochę ,, oddechu". Wychodzi na to że im mniejszy dom, tym przy nim więcej zachodu.Tak jak z dopasowanym ubraniem.Im bardziej dopasowane - tym więcej przymiarek u krawca. Szeroka flanelowa koszula będzie wygodna , choc bedzie zle uszyta.Co innego z dopasowaną koszulą .Za bardzo wcięta bedzie uwierała.Zbyt dopasowana - nie zostawi miejsca na dodatkowy kiligrm lub dwa. Tak samo z domem.Są miejsca które można zaplanować ,, na styk", i takie, w których warto zostawić trochę luzu na ewentualne zmiany.
Łazienki i WC.
Warto raz a dobrze przemyśleć wielkość pomieszczeń sanitarnych i dobrać odpowiednie ich wyposażenie, żeby służyły długie lata. Tym bardziej że są to najdroższe pomieszczenia w domu, biorąc pod uwagę koszt 1mkwadrat.Przechodząc na liczby - minimalna powierzchnia WC (sedes plus umywalka) to około 1,5 - 2 mkwadrat.Na łazienkę z prysznicem potrzeba 2 - 3 mkwadrat.
Powierzchnia łazienki przy sypialniach nie powinna przekraczać 7 - 10 mkwadrat przy pełnym programie (sedes,bidet, umywalka,wanna i prysznic.
Kuchnia.
Powinna być zaprojektowana pod konkretny układ mebli . Jeżeli jest dobrze zaprojektowana - będzie długo służyła bez koniecznści zmian. Z czasem trzeba bedzie wymienic zurzyte urządzenia lub meble, ale będzie sie to odbywać w tym samym obrysie kuchni.Powierzchnia powinna oscylować pomiędzy 8 - 14 mkwadrat, zaleznie od tego , czy będzie z miejscem do jedzenia czy bez.
Podręczna spiżarnia.
Na produkty oraz rzadziej używane urzadzenia i przybory kuchenne mogłaby sie znaleść ewntualnie koło kuchni (zwolni sie trochę przestrzeni w samej kuchni).Powierzchnia - około 4 mkwadrat.
Sypialnie.
Spełniają dość proste, łatwe do przewidzenia funkcje. Ich wielkośc może być zminimalizowana - dostosowana do niezbędnego umeblowania.W mniejszym stopniu dotyczy to dziecięcych sypialni, które muszą pełnić dodatkową funkcję pokoju zabaw i nauki.Tu należy zostawić pewien margines swobody. W liczbach wyglądało by to tak : sypialnie służą wyłącznie do spania to około 18 - 20 mkwadrat, pokoje dziecięce - około 15 - 18 mkwadrat.
Garderoby przy sypialniach.
Są pożyteczne,ale powierzchniożerne ; oprócz szaf potrzebuje miejsce na komunilacje (trzeba wejść i wyjść.Zatem polacałbym szafy wnękowe jako rozwiązanie zmienne i w małym domku praktyczniejsze.
Pomieszczenia pomocnicze.
Wszystkie pomieszczenia pomocnicze są z regóły zdefiniowane swoją funkcją i umeblowaniem. Można zatem zaplanować ,,na styk" garderobę (przy wejściu), spiżarnię,schowki gospodarcze czy kotłownie (pomieszczenie techniczne).
Garderoba przy wejsciu do domu.
Może byc przechodnia (mniejsza powierzchnia 4 -6 mkwadrat) lub zastąpiona szafą.
Pomieszczenie techniczne.
Może łaczyć w sobie kilka funkcji : kotłowi,pralni,schowka, itp.Oczywiście kocioł z zamkniętą komorą spalania można powiesić praktycznie wszędzie, a pralke ustawić w łazience i zrezygnować z tego pomieszczenia.Ale z praktyki wiem że warto przeznaczyć chocby 7 - 8 mkwadrat,na miejsce,gdzie można spokojnie przyciąć deskę czy wykąpać psa.
Spiżarnia ogólna.
Dom różni sieę tym od mieszkania,że warto mieć miejsce, gdzie trzyma się zapasy.Nie musi to być spiżarnia w tradycyjnym rozumieniu ( omówiona wczesniej przy kuchni) gdzie trzymało sie domowe przetwory. Chodzi o miejsce w którym przechowuje się zapasy żywności (zgrzewki wody, soki,konserwy) czy urzadzenia związane z kuchnią. Taki podręczny magazyn oszczedza codziennego jeżdżenia do sklepu - często oddalonego. Może to być nie wielkie pomieszczenie (4 mkwadrat) czy nawet wnęka (2 mkwadrat) po drodze z garazu do kuchni.
Garaż.
To temat na pdzielne opowiadanie. Po pierwsze dlatego że jest niestety duży - minimum 20 mkwadrat, na jeden samochód - 36 mkwadrat na dwa samochody. I niestety mniejszy być nie może, bo można poobijać siebie albo auta.
Jak zatem poradzić sobie z problemem? Najlepiej zbudować garaż wolno stojący, połaczony z domem wspólnym daszkiem lub przedsionkiem.Takie rozwiązanie daje moąliwość dobudowania garazu w pózniejszym terminie (dla oszczędnych). Można też zamiast niego wybudować leką wiatę, która będzie pózniej zabudowana. w każdym razie śą to rozwiązania elastyczniejsze niż budowanie garażu w jednej bryle z domem.
pomieszczenia na sprzęt i narzędzia ogrodowe.
Może tak jak garaż, znaleść sie w bryle domu - z wejsciem od zewnątrz. Ja bym polecał jednak połączenie tego pomieszczenia z garażem lub altaną - niezależnie od domu.Z tych samych powodów co poprzednio.
Wielu dochodzi do wniosku, że należy zbudować mniejszy niż y się chciało dom.
Mały dom jest tanszy w budowie: mniej teżkosztuje jego eksploatacja.Mały dom będzie niewątpliwie przytulny i oszczędny. Ale musi być również wygodny i przestronny.
Trzeba więc wiedzieć jak daleko można sie posunąć - gdzie można zaoszczędzić bez szkody dla funkcjonalności domu, a gdzie należy popuścić, żeby zachować trochę ,, oddechu". Wychodzi na to że im mniejszy dom, tym przy nim więcej zachodu.Tak jak z dopasowanym ubraniem.Im bardziej dopasowane - tym więcej przymiarek u krawca. Szeroka flanelowa koszula będzie wygodna , choc bedzie zle uszyta.Co innego z dopasowaną koszulą .Za bardzo wcięta bedzie uwierała.Zbyt dopasowana - nie zostawi miejsca na dodatkowy kiligrm lub dwa. Tak samo z domem.Są miejsca które można zaplanować ,, na styk", i takie, w których warto zostawić trochę luzu na ewentualne zmiany.
Łazienki i WC.
Warto raz a dobrze przemyśleć wielkość pomieszczeń sanitarnych i dobrać odpowiednie ich wyposażenie, żeby służyły długie lata. Tym bardziej że są to najdroższe pomieszczenia w domu, biorąc pod uwagę koszt 1mkwadrat.Przechodząc na liczby - minimalna powierzchnia WC (sedes plus umywalka) to około 1,5 - 2 mkwadrat.Na łazienkę z prysznicem potrzeba 2 - 3 mkwadrat.
Powierzchnia łazienki przy sypialniach nie powinna przekraczać 7 - 10 mkwadrat przy pełnym programie (sedes,bidet, umywalka,wanna i prysznic.
Kuchnia.
Powinna być zaprojektowana pod konkretny układ mebli . Jeżeli jest dobrze zaprojektowana - będzie długo służyła bez koniecznści zmian. Z czasem trzeba bedzie wymienic zurzyte urządzenia lub meble, ale będzie sie to odbywać w tym samym obrysie kuchni.Powierzchnia powinna oscylować pomiędzy 8 - 14 mkwadrat, zaleznie od tego , czy będzie z miejscem do jedzenia czy bez.
Podręczna spiżarnia.
Na produkty oraz rzadziej używane urzadzenia i przybory kuchenne mogłaby sie znaleść ewntualnie koło kuchni (zwolni sie trochę przestrzeni w samej kuchni).Powierzchnia - około 4 mkwadrat.
Sypialnie.
Spełniają dość proste, łatwe do przewidzenia funkcje. Ich wielkośc może być zminimalizowana - dostosowana do niezbędnego umeblowania.W mniejszym stopniu dotyczy to dziecięcych sypialni, które muszą pełnić dodatkową funkcję pokoju zabaw i nauki.Tu należy zostawić pewien margines swobody. W liczbach wyglądało by to tak : sypialnie służą wyłącznie do spania to około 18 - 20 mkwadrat, pokoje dziecięce - około 15 - 18 mkwadrat.
Garderoby przy sypialniach.
Są pożyteczne,ale powierzchniożerne ; oprócz szaf potrzebuje miejsce na komunilacje (trzeba wejść i wyjść.Zatem polacałbym szafy wnękowe jako rozwiązanie zmienne i w małym domku praktyczniejsze.
Pomieszczenia pomocnicze.
Wszystkie pomieszczenia pomocnicze są z regóły zdefiniowane swoją funkcją i umeblowaniem. Można zatem zaplanować ,,na styk" garderobę (przy wejściu), spiżarnię,schowki gospodarcze czy kotłownie (pomieszczenie techniczne).
Garderoba przy wejsciu do domu.
Może byc przechodnia (mniejsza powierzchnia 4 -6 mkwadrat) lub zastąpiona szafą.
Pomieszczenie techniczne.
Może łaczyć w sobie kilka funkcji : kotłowi,pralni,schowka, itp.Oczywiście kocioł z zamkniętą komorą spalania można powiesić praktycznie wszędzie, a pralke ustawić w łazience i zrezygnować z tego pomieszczenia.Ale z praktyki wiem że warto przeznaczyć chocby 7 - 8 mkwadrat,na miejsce,gdzie można spokojnie przyciąć deskę czy wykąpać psa.
Spiżarnia ogólna.
Dom różni sieę tym od mieszkania,że warto mieć miejsce, gdzie trzyma się zapasy.Nie musi to być spiżarnia w tradycyjnym rozumieniu ( omówiona wczesniej przy kuchni) gdzie trzymało sie domowe przetwory. Chodzi o miejsce w którym przechowuje się zapasy żywności (zgrzewki wody, soki,konserwy) czy urzadzenia związane z kuchnią. Taki podręczny magazyn oszczedza codziennego jeżdżenia do sklepu - często oddalonego. Może to być nie wielkie pomieszczenie (4 mkwadrat) czy nawet wnęka (2 mkwadrat) po drodze z garazu do kuchni.
Garaż.
To temat na pdzielne opowiadanie. Po pierwsze dlatego że jest niestety duży - minimum 20 mkwadrat, na jeden samochód - 36 mkwadrat na dwa samochody. I niestety mniejszy być nie może, bo można poobijać siebie albo auta.
Jak zatem poradzić sobie z problemem? Najlepiej zbudować garaż wolno stojący, połaczony z domem wspólnym daszkiem lub przedsionkiem.Takie rozwiązanie daje moąliwość dobudowania garazu w pózniejszym terminie (dla oszczędnych). Można też zamiast niego wybudować leką wiatę, która będzie pózniej zabudowana. w każdym razie śą to rozwiązania elastyczniejsze niż budowanie garażu w jednej bryle z domem.
pomieszczenia na sprzęt i narzędzia ogrodowe.
Może tak jak garaż, znaleść sie w bryle domu - z wejsciem od zewnątrz. Ja bym polecał jednak połączenie tego pomieszczenia z garażem lub altaną - niezależnie od domu.Z tych samych powodów co poprzednio.
poniedziałek, 7 stycznia 2013
Deski na sztachety.
Elementy drewniane o szerokości większej niż typowe sztachety ogrodzeniowe wymagają starannego zabezpieczenia przed działaniem czynników atmosferycznych i korozją biologiczną. I muszą byc staranie zamocowane, by uniknąć wichrowania drewna.Drewno przeznaczone do impregnacji powinno być suche. Dzieki temu preparat będzie mógł wniknąć na odpowiednią głębokość. Zabezpieczenie drewnianych sztachet najlepiej przeprowadzić jeszcze przed wykonaniem ogrodzenia.Wówczass zyskujemy pewność, że wszystkie powierzchnie drewnianych elementów zostaną dokładnie pokryte impregnatem. Nie będziemy też mieli problemów z dostępem do miejsc, w których łącza sie one na przykład z belkami poprzecznymi.
Mała rada: Jeżeli do montarzu uzywamy gwożzi lub wkrętów, to po zamontowaniu elementów ogrodzenia wokół mocowań sztachet warto nanieśćdodatkową warstwę impregnatu. To ważne dletego, że podczas ich wbijania lub wkręcania, w drewnie powstają mikroszczeliny i drobne pęknięcia. W tych miejscach dwie warstwy dogłębnie wnikającego środka imprognującego w zupełności wystarcza.
Jak zaimpregnować drewno?Niektóre elementy drewniane do zastosowań na zewnątrz sprzedawane są po fabrycznie przeprowadzonej impregnacji.Jeśli jednak mamy do czynienia z surowym drewnem, możemy samodzielnie zabezpieczyć je przed wilgocią. Nie jest to zadanie bardzo trudne.Narzędzia:Do nakładania preparatu używamy pędzla (nigdy zaś nie stosujemy wałków do farb emulsyjnych!). Najlepszy będzie taki, który ma włosie przeznaczone do wyrobów rozpuszczalnikowych, ale może być też uniwersalny - trzeba wówczas pamiętać o usunięciu luznego włosia.Przygotowanie impregnatu.Impregnaty sprzedawane są w postaci gotowych preparatów, które przed użyciem wystarczy jedynie dobrze rozmieszać. Pierwsza warstwa.Impregnat nanosimy szybko i odrazu na dużą powierzchnię. gdy zacznie on wchłaniać sie w drewno, (błyszcząca z początku warstwa preparatu na powierzchni zmatowieje), rozcieramy go półsuchym pędzlem wzdłuż słojów drewna - zaczynając od miejsc, które były malowae jako pierwsze. Dzięki temu uzyskamy równomierną barwę bez plam.Tak pomalowane elementy pozostawiamy do wyschnięcia. Zwykle trwa to od 12 do 16 godzin (informacje o czasie schnięcia znajdziemy na opakowaniu). Następnie na drewno nanosi się warstwę lakierobejcy lub aplikuje kolejne dawki impregnatu.Szlifowanie.Przeszlifowanie zaimpregnowanego drewna przed nałożeniem kolejnych warstw preparatu wzmacnia jego przyczepność. Druga warstwa impregnatu.Nanosimy je na całą powierzchnię drewna, pamiętając o rozcieraniu półsuchym pędzlem. Czas schnięćia drugiej warstwy też 12 - 16 godzin.
Mocowanie sztachet.
Podczas wykonywania płotu ze sztachet o szerokości 15 cm i grubości 2 cm najważniejsze są dwie sprawy.
pierwsza to należyte przytwierdzenie elementów. Standardowa szerokość sztachet to zazwyczaj od 7 do 10 cm. Przy takich wymiarach wystarczy je przytwierdzic jedynie górą i na dole. Jeśli będą szersze, a płot ma mieć powyżej metra wysokości to, aby zapobiec łódkowaniu, trzeba je lepiej usztywnić. Dobrze więc zastosować trzy belki poprzeczne i wzmocnić mocowania - każdą sztachetę warto przykręcić do każdej belki dwiema śrubami lub wkrętami do drewna.
Druga sprawa to właściwa, dogłębna i kompletna impregnacja drewna oraz zabezpieczenie jego powierzchni. Tylko wówczas zyska ono wysoką odporność na działanie wody, promieni UV, zmiany temperatur oraz iwazję szkodników biologicznych.
Zabezpieczenie powierzchni.Jeżeli zależy nam na uzyskaniu dodatkowej ochrony drewnianego ogrodzenia , a także dopasowaniu go kolorystycznie do własnych upodobań, to jak najbardziej można zastosować lakierobejcę.
Preparat stworzy elastyczną, a przy tm trwałą powłokę, odporną na działanie czynników atmosferycznych , ale i chroniącą powierzchnię drewna przed uszkodzeniami mechanicznymi. Pozwala też drewnu nadać wybrany kolor.Lakierobejcę można kupić w wielu odcieniach, pozwalających np.zwykłej sosnie nadać szlachetniejszą barwę dębu lub palisandru.
Lakierobejcę,podobnie jak impregnat, warto nałożyć zanim przystąpimy do mocowania sztachet do ogrodzenia i zaaplikować ja dodatkowo w miejscach, gdzie będą wbijane gwożdzie albo mocowane wkręty.
sobota, 5 stycznia 2013
Na ciasnych zawiasach.
Skrzypiące drzwi to bolączka wielu osób,W ciągu dnia te niezbyt miłe odgłosy są nie mal nie zauważlne, ale w nocy bywają uciążliwe. Warto poświęcić kilka minut, żeby pozbyć sie problemu.Skrzypienie podczas otwierania drzwi przeważnie pochodzi od zawiasów. W trakcie montażu były zapewne nasmarowane, ale z czasem smar traci swoje właściwości.Ponadto do zawiasów mogą się dostawac kurz i wilgoć (np. w drzwiach prowadzących do łazienki). W związku z tym podczas otwierania drzwi w zawiasach wzrasta tarcie i, co za tym idzie, pojawiają się efekty akustyczne w postaci skrzypienia.
Walkę ze skrzypieniem rozpoczynamy w sklepie.Należy sie zaopatrzeć w smar do zawiasów.Może to być olej silikonowy lub wazelina techniczna.Są to preparaty dostępne w niewielikich opakowaniach i aplikowane przez wyciskanie - czyli bardzo wygodne w użyciu .Memy też użyć popularnych środków w aerozolu - WD - 40 lub Inhibolu - które są dostępne także na stacjach benzynowych.
Dorażne smarowanie zawiasów drzwi sprowadza sie do czterech prostych czynności:
1.uniesienia drzwi w celi rozsuniecia zawiasów;
2.wprowadzenia środka smarującego w powstałą szczelinę;
3.wytarcia nadmiaru smaru, jeżeli wprowadzilimy go za dużo i spłynoł po zawiasach;
4.opuszczenia drzwi i wykonania nimi kilku ruchów ( zmknij otwórz) w celu rozprowadzenia smaru.
Smarowanie zawiasów można też wykonać bez podnoszenia drzwi , ale wtedy lepiej użyć preparatów o dobrych właściwościach penetrujących,np. WD - 40.Takie środki znacznie lepiej wnikają w szeliny, wypierają wilgoć, a po odparowaniu tworzą cienką warstwę smarującą. Do opakowania preparatu zwykla dołaczana jest cienka rurka, więc łatwo wstrzykniemy smar w trudno dostępne miejsca.
Przy smarowaniu należy zwrócić uwagę na dwie sprawy.Po pierwsze, drzwi przy unoszeniu jeżeli zostaną za mocno szarpnięte do góry, mogą zsunąć sie z zawiasów. Ponowne założenie będzie kłopotliwe, ponieważ jednocześnie należy założyć zawias dolnu i górny.Jest to czynność trudna do wykonania dla jednej osoby. Po drugie, trzeba być przygotowanym na szybkie wytarcie nadmiaru smaru, gdyby spływał po zawiasach. Dobrze jest położyć przed drzwiami kawałek folii, żeby zabezpieczyć podłogę i mieć przygotowaną szmatkę lub papierowy ręcznik. Im rzadszy będzie smar, tym wiecej może go spłynąć. Jeżeli używamy smaru aplikowanego przez wyciskanie lub w aerozolu, trzeba sie liczyc z tym że może go wypłynąć więcej, niż potrzeba (dobrze jest zrobić sobie gdziesś z boku próbne wyciśnięcię, żeby zobaczyć ile smaru i pod jakim ciśnieniem wypłynie).Ewentualne zabrudzenie ścian i ościeżnic, zwłaszcza białych może byc potem trudne do usunięcia.
czwartek, 3 stycznia 2013
Dobre połączenie.
Po wyburzeniu ściany? Jak połączyć posadzki dwóch pomiszczeń ?
Przestronne otwarte wnętrza to synonim nowoczesnego domu. Coraz częściej przy okazji remontu wyburzamy sciany działowe i łączymy pomieszczenia. Ale co zrobić z posadzką? Co zrobić z przerwą w podłodze powstałą po wyburzeniu? jednym z rozwiązań jest zrobienie wypełnienia z desek tego samego gatunku i koloru drewna jak łączone posadzki. Uzyskamy wtedy wizualnie niemal jednolitą powierzchnię. Łatwo to zrobić jesli obie posadzki mają ten sam wzór i są na tym samym poziomie. A co w przypadku jesli posadzka została ułożona w różnych kierunkach ?
1. Najpierw bruzdę powstałą po wykuciu ściany oczyszczamy z gruzu i pyłu (najlepiej odkurzaczem), gruntujemy i zapełniamy zaprawą cementową ok.2 mm poniżej poziomu istniejących posadzek.
2. Następnie trzeba wyrównać deski, np. te wzdłuż wyburzonej śćiany, które dochodziły do niej różną długością. Można też przyciąć deski poprzeczne, wyjąć pierwszą z tych ułożonych równolegle do niej, i póżniej wklejać poprzcznie aż do momęntu połączenia sie obu posadzek.
3. Po wyschnięciu betonu, czyli po blisko trzech dniach (musi mieć jasny kolor) rozpoczynamy wklejanie desek. Najlepiej tak spasować obie posadzki, aby nie trzeba było maskować łączenia listwą mosiężną lub inną przeznaczoną do tego typu prac. Jeśli się to nie uda, szczelinę można wypełnić paskami z korka.Będzie się mniej rzucał w oczy. Poułożeniu elementów posadzki wciska się go w pozostawioną miedzy nimi szczelinę. Wystający ponad posadzkę nadmiar odcinamy nożykiem. Łatwiejszym sposobem na wypełnienie szczeliny jest zastosowanie masy korkowej. Ma ona półpłynną konzystęcję i jest sprzedawana w tubkach. Wciska się ją w szczeliny.Gdy nie uda sie ładnie połączyć obu powierzchni, dobrym rozwiązaniem jest wycyklinowanie całości - pozwala to zniwelować różnice poziomów (jeżeli taka istnieje), a w trakcie cyklinowania szczelinę, ktra powstała na łączeniu podług, uzupełniamy szpachlą żywiczną. Po zakończeniu cyklinowania całą powierzchnię lakierujemy (schnięcie lakieru - około 5 godzin, twardnienie - 72 godziny). To rozwiązanie daje najlepszy efekt.
Razem a jednak osobno.
Innym rozwiązaniem jest celowe podkreślenie różnych funkcji pomiszczenia i wstawienia w miejsca powstałe po wyburzeniu ściany zupełnie innego materiału posadzkowego, np. płytek ceramicznych. Należy wtedy wyrównać krawędzie obu posadzek i wypełnić szczeliny zaprawą. Można to zrobić, używając zaprawy wyrównójącej lub kleju do płytek, pod warunkiem ze producent pozwala układać go warstwą do 20 mm. W trakcie przyklejania płytek trzeba włozżyc mięzy nie listwe mosiężną albo korkową, aby odciąc ceramikę od drewna, co zapobiegnie rozwarstwianiu sie podłogi drewnianej oraz przebarwieniu drewna na skutek odciągania wody z zaprawy.Należy pamiętać, że ten sposób łączenia jest możliwy przy minimalnej różnicy obu posadzek.
Przestronne otwarte wnętrza to synonim nowoczesnego domu. Coraz częściej przy okazji remontu wyburzamy sciany działowe i łączymy pomieszczenia. Ale co zrobić z posadzką? Co zrobić z przerwą w podłodze powstałą po wyburzeniu? jednym z rozwiązań jest zrobienie wypełnienia z desek tego samego gatunku i koloru drewna jak łączone posadzki. Uzyskamy wtedy wizualnie niemal jednolitą powierzchnię. Łatwo to zrobić jesli obie posadzki mają ten sam wzór i są na tym samym poziomie. A co w przypadku jesli posadzka została ułożona w różnych kierunkach ?
1. Najpierw bruzdę powstałą po wykuciu ściany oczyszczamy z gruzu i pyłu (najlepiej odkurzaczem), gruntujemy i zapełniamy zaprawą cementową ok.2 mm poniżej poziomu istniejących posadzek.
2. Następnie trzeba wyrównać deski, np. te wzdłuż wyburzonej śćiany, które dochodziły do niej różną długością. Można też przyciąć deski poprzeczne, wyjąć pierwszą z tych ułożonych równolegle do niej, i póżniej wklejać poprzcznie aż do momęntu połączenia sie obu posadzek.
3. Po wyschnięciu betonu, czyli po blisko trzech dniach (musi mieć jasny kolor) rozpoczynamy wklejanie desek. Najlepiej tak spasować obie posadzki, aby nie trzeba było maskować łączenia listwą mosiężną lub inną przeznaczoną do tego typu prac. Jeśli się to nie uda, szczelinę można wypełnić paskami z korka.Będzie się mniej rzucał w oczy. Poułożeniu elementów posadzki wciska się go w pozostawioną miedzy nimi szczelinę. Wystający ponad posadzkę nadmiar odcinamy nożykiem. Łatwiejszym sposobem na wypełnienie szczeliny jest zastosowanie masy korkowej. Ma ona półpłynną konzystęcję i jest sprzedawana w tubkach. Wciska się ją w szczeliny.Gdy nie uda sie ładnie połączyć obu powierzchni, dobrym rozwiązaniem jest wycyklinowanie całości - pozwala to zniwelować różnice poziomów (jeżeli taka istnieje), a w trakcie cyklinowania szczelinę, ktra powstała na łączeniu podług, uzupełniamy szpachlą żywiczną. Po zakończeniu cyklinowania całą powierzchnię lakierujemy (schnięcie lakieru - około 5 godzin, twardnienie - 72 godziny). To rozwiązanie daje najlepszy efekt.
Razem a jednak osobno.
Innym rozwiązaniem jest celowe podkreślenie różnych funkcji pomiszczenia i wstawienia w miejsca powstałe po wyburzeniu ściany zupełnie innego materiału posadzkowego, np. płytek ceramicznych. Należy wtedy wyrównać krawędzie obu posadzek i wypełnić szczeliny zaprawą. Można to zrobić, używając zaprawy wyrównójącej lub kleju do płytek, pod warunkiem ze producent pozwala układać go warstwą do 20 mm. W trakcie przyklejania płytek trzeba włozżyc mięzy nie listwe mosiężną albo korkową, aby odciąc ceramikę od drewna, co zapobiegnie rozwarstwianiu sie podłogi drewnianej oraz przebarwieniu drewna na skutek odciągania wody z zaprawy.Należy pamiętać, że ten sposób łączenia jest możliwy przy minimalnej różnicy obu posadzek.
Subskrybuj:
Posty (Atom)