Okładzina od nowa >

Wybór i zakup odpowiednich płytek do kuchni lub łazienki to dopiero połowa sukcesu. ważne są też kolejne etapy : właściwa kolejność prac , dobre rozplanowanie płytek na ścianie , użycie odpowiednich klejów i fug, a także staranne ułożenie okładziny.

  ROZMIESZCZENIE PŁYTEK 
Zanim płytki ceramiczne zostaną ułożone , dobrze jest rozrysować ich układ nawet na ścianie lub podłodze.
Na ścianie > Lepiej wyglądają płytki wyśrodkowane ( z obydwu stron rzędów całych płytek znajdują się płytki docinane na tą samą szerokość ) niż  wyrównane do jednej strony ( a z drugiej - docinanie ). Jeśli to możliwe, płytki na załamaniach ścian i słupach dobrze jest rozplanować tak, aby całe wypadały w narpżach zewnętrznych, zaś docięte - w wewnętrznych.
 Jeśli glazura nie jest układana do określonej wysokości, pełne płytki powinny się znależć zarówno u góry , jak i u dołu.Jeżeli wysokość ułożenia okładziny jest ściśle określona, pełne płytki powinny się znależć u góry, a przycięte - przy posadzce.
Na podłodze> W pomieszczeniach o kształcie prostokąta ( i zachowanych kontach prostych ) płytki najlepiej kleić prosto. w pomieszczeniach o nieregularnych kształtach lepiej układać płytki w karo ( skośnie).
Pozwala to na ukrycie różnic spowodowanych nierównoległością ścian.

ZAPRAWA KLEJOWA.
Na równych tynkach i wylewkach można stosować podstawowe, cienkowarstwowe zaprawy klejowe klasy C1. Na nierównych lepiej sprawdzą się te średnio - lub grubowarstwowe, czyli jednocześnie wyrównujące i klejące. Na ścianach warto stosować kleje o obniżonym spływie ( oznaczoną literą T) Można wtedy zacząć układanie płytek od góry.
Płyty gipsowo - kartonowe wymagają użycia klejów elastycznych ( S1- S2). z kolei do suchego jastrychu potrzebne są kleje o zwiększonej przyczepności ( C2 lub D2), a także - zagruntowanie podłoża preparatem poprawiającym przyczepność.
Zaprawę należy również dobrać do rodzaju płytek ceramicznych, uwzględniając stopień nasiąkliwości.
Do gresów używa się zapraw o zwiększonej ilości żywic, które potrafią trwale połączyć się z płytką, bez konieczności wnikania w jej strukturę. Są to najczęściej kleje klasy C2.
Dla płytek o formacie większym niż 40 x 40 cm stosuje się specjalne zaprawy o upłynnionej konsystęnci, które pozwalają całkowicie wypełnić przestrzeń pod płytką.

 ZAPRAWA DO SPOINOWANIA
Kolor zaprawy można dobrać, kierując się kolorystyką okładzin - zgodnie z ich barwą lub w kolorach kontrastowych.. Wybór koloru ułatwiają wzorniki .
Fugi mogą być wzbogacone w substancje chroniące przed rozwojem pleśni (biocydy), utrwalające kolor (cement glinowy) lub zmniejszające nasiąkliwość i stwarzające efekt perlenia,  czyli pojawienie się kropelek wody na spoinie (hydrofoby). Niektórzy producenci dodają też coś dla ozdoby, np brokat.
Przede wszystkim jednak zaprawę należy dobierać stosownie do rodzaju kleju użytego do mocowania płytek oraz szerokości spoiny . Gdy stosuje się kleje elastyczne, to spoina także powinna mieć takie właściwości. Wykonanie w takich miejscach ,, sztywnych" spoin to nie mal pewność, że będą one pękać i się kruszyć.
Zależnie od przestrzeni miedzy płytkami, do wyboru mamy zaprawy przeznaczone do tworzenia spoin wąskich (od 1 do !6 mm) lub uniwersalnych (od 1 do 25 mm)