ŚCIANY TRÓJWARSTWOWE.

W ścianach wznoszonych w tej technologi izolacja termiczna znajduje się w środku, pomiędzy warstwą nośną (wewnętrzną) a elewacją (zewnętrzną).

Zazwyczaj warstwa ocieplenia ma grubość 14 - 16 cm. Wykonuje się ją z wełny mineralnej lub styropianu. Materiały te różnią się odpornością na zawilgocenie oraz sposobem montażu. Wełna mineralna wymaga ochrony przed zawilgoceniem - jej stosowanie narzuca wiec konieczność zapewnienia skutecznej wentylacji wnętrza ściany (utworzenia 3 - 4 cm szczeliny wentylacyjnej między wełną a elewacją).
Wybór nienasiąkliwego styropianu umożliwia budowę ścian bez szczeliny powietrznej.
W ścianach tych bardzo ważne jest dobre połączenie różnych warstw.
 Warstwa zewnętrzna nie jest zbyt sztywna, dlatego musi być trwale połączona z warstwą wewnętrzną. Najlepiej stosować do tego systemowe kotwy ze stali nierdzewnej, które będą umożliwiać ruchy elewacji pod wpływem zmian temperatury. Kotwy - wykonane z niezbyt grubych prętów - powinny mieć taką długość, aby można było je osadzić na głębokość co najmniej 5 cm w każdej z warstw. Obliczeniem potrzebnej liczby kotew zawsze powinien się zająć konstruktor. W praktyce jest to na ogół 5 kotew na 1 m2 ściany. Wzdłuż wszystkich krawędzi elewacji (np. wokół otworów okiennych) musi ich być więcej.

WYKONANIE.
Ściany dwuwarstwowe wznosi się jedno - lub dwuetapowo. Wybór danego sposobu murowania zależy wyłącznie od decyzji wykonawcy. Przyjęło się uważać, że jeśli ściany będą ocieplane styropianem, buduje się jednoetapowo, jeśli wełną dwuetapowo. Nie jest to jednak regułą. Zazwyczaj nie ma żadnych wytycznych czy przeciwwskazań narzucających jedno z tych rozwiązań.
Niska nasiąkliwość styropianu umożliwia jednoetapowy sposób budowy, bez obawy o obniżenie jego właściwości cieplnych w wyniku zawilgocenia.
Przy izolacji z wełny mineralnej polecanym rozwiązaniem jest budowa rozłożona na dwa etapy - czyli układa się ocieplenie i stawia warstwę osłonową dopiero wówczas, gdy dom znajduje się już w stanie surowym otwartym, czyli pod dachem. Dach pozwoli ochronić wełnę przed zawilgoceniem podczas budowy.
Najczęściej kotwy są wkładane w spoinę już w czasie wznoszenia murów. Jeżeli okaże się, że spoiny w ścianie nośnej i osłonowej nie występują na tej samej wysokości, kotwy trzeba będzie wyginać - ze spadkiem na zewnątrz. Na kotwy należy zakładać krążki z tworzywa sztucznego, które dociskają warstwy termoizolacji. Dzięki znajdującym się w nich kapinosom woda skraplająca się na zimnym metalu, ścieka w dół szczeliny wentylacyjne, a nie przemieszcza się wzdłuż kotew i nie zawilgaca izolacji.

MOSTKI TERMICZNE.
Potencjalnym mostkiem termicznym w ścianach trójwarstwowych są nadproża. Ich wykonanie jest skomplikowane, ponieważ są one z zasady podwójne : jedno nadproże (zazwyczaj monolityczne) trzeba wykonać w warstwie nośnej, a drugie - w elewacyjnej. Najlepiej, jeśli oba nadproża, połączone konstrukcyjnie, przedzielone są warstwą izolacji termicznej takiej samej grubości jak w ścianie.
Jeśli elewacja będzie wykończona tynkiem, nadproże w warstwie zewnętrznej może być żelbetonowe. Trzeba jednak wiedzieć, że żelbet ma inną odkształcalność termiczną niż materiał, z którego wykonano ścianę. Pod wpływem zmian temperatury na tynku mogą pojawić się rysy. Dlatego dobrze jest wykonać nadproże zewnętrzne z takiego samego materiału jak ściany elewacyjne, np. z cegieł klinkierowych lub silikatowych.